Victor Dixen – Phobos
Phobos
Phobos #1
Uitgeverij Q
400
Recensie-exemplaar, bedankt Uitgeverij Q!
Blurb:
Zes meisjes
Zes jongens
Zes minuten om elkaar te leren kennen
De eeuwigheid om van elkaar te houdenZes jongens en zes meisjes bevinden zich in een ruimteschip op weg naar Mars. Overal aan boord hangen camera's, elke stap die ze zetten wordt gefilmd. De reis is namelijk ook een datingshow, die wereldwijd wordt uitgezonden. Het is de bedoeling dat ze allemaal hun grote liefde vinden, zodat ze op Mars de eerste menselijke kolonie in de ruimte kunnen beginnen.
Léonor is een van de uitverkorenen. Ze is een wees en kan niet wachten haar eenzame leven achter te laten. Als haar droom een nachtmerrie wordt, is er alleen geen weg meer terug.
In Phobos worden 6 jongens en meiden de ruimte ingestuurd; hun reis is een live datingshow en eenmaal aangekomen op Mars, zullen ze daar een gezinnetje stichten. Dat het concept van Phobos tof en origineel is, moge duidelijk zijn. Toch was ik een beetje bang voor de uitwerking: wat als die tegen zou vallen? Maar no worries: Phobos is een goed boek dat met zijn cliffhanger vraagt (nee, schreeuwt!) om meer.
Phobos is geschreven door een Franse auteur. De meerderheid van de vertaalde boeken in de YA-markt is origineel Engelstalig, dus tof dat Uitgeverij Q voor een Franstalig boek heeft gekozen! Dit maakte ook dat ik nog niet bekend was met Phobos (ik had het boek zelfs nog nooit op Goodreads voorbij zien komen!), simpelweg omdat iedereen om mij heen Engels óf Nederlands leest.
‘Er staat hun een buitengewone reis te wachten, de meest grandioze reis uit de geschiedenis van de mensheid. Ze zullen verder gaan dan Joeri Gagarin, verder dan Neil Armstrong, verder dan een mens ooit is geweest. Hun geweldige ontdekkingsreis zal bestaan uit zes stappen die dankzij ons lasersysteem voor interplanetaire communicatie 24 uur per dag live zullen worden uitgezonden op het Genesiskanaal.’
Het boek wisselt continu tussen verschillende vertellers: je hebt Léonor haar hoofdstukken en hoofdstukken die in derde persoon zijn geschreven (die gaan over wat plaatsvindt op aarde). Ik vind het fijn dat Dixen ervoor heeft gekozen om alleen Léonor eigen hoofdstukken te geven, want als hij alle meiden aan het woord had gelaten, was het te veel van het goede geworden. Dankzij de hoofdstukken in derde persoon krijg je belangrijke dingen mee die Léonor mist; het zijn tevens de hoofdstukken die een stukje onheil met zich meebrengen.
Phobos is een boek dat redelijk rustig verloopt. Ik denk dat in de volgende boeken veel actie voor gaat komen, maar dit eerste boek werkt daar nog naartoe. Toch leest Phobos vlot weg en vond ik het boek nooit echt saai worden. Het enige dat ik jammer vond, is dat de dates tussen de jongens en meiden qua dialogen behoorlijk geforceerd voelden. Niet altijd hoor, maar soms had het een hoog: ‘JIJ BENT DE LIEFDE VAN MIJN LEVEN AL KEN IK JE NET. TROUW MET ME! KRIJG MIJN KINDERS!’-niveau.
‘De jongens, het spel, dat is ergens wel bedacht om ons uit elkaar te drijven. Maar wat ons verbindt, is sterker dan wat ons misschien uit elkaar zal drijven. De kwaliteit van een show is niet afhankelijk van de solisten, maar van de groep balletdansers. We zijn zussen. De gezusters van Mars. Dat mogen we niet vergeten.’
Het einde is een gigantische cliffhanger. Het toffe aan de laatste bladzijden vond ik dat Léonor niet alleen aan zichzelf dacht toen ze een belangrijke keuze moest maken, maar de hele groep in overweging nam. (Lekker mysterieus, sorry. Je snapt het vanzelf als je het boek hebt gelezen!) Léonor gaat in Phobos soms de fout in en doet dingen waar ik niet altijd achter sta, maar op het einde was ik toch wel een beetje trots op haar en haar beslissing.
Phobos is een origineel verhaal dat je met jeukende handen achterlaat voor het vervolg. Het boek eindigt met een gigantisch shit just hit the fan-scène, dus dat belooft veel goeds voor het tweede boek. Als Victor Dixen meer actie toevoegt aan het vervolgdeel en de relaties tussen de jongens en meiden iets minder gedwongen laat aanvoelen, ben ik een blij mens. Maar dat komt wel goed, gok ik zo.
Dat einde is echt aaaaah maar helemaal eens wat de geforceerde dialogen betreft, dat vond ik persoonlijk echt tenenkrommend. En zo had ik nog wel wat gewetensbezwaringen bij dit boek, maar soit, het was idd een entertainende read en ik ga ook zeker het volgende deel lezen ^^
Ben benieuwd naar je recensie!
Phobos!! <3 Ook ik miste wel een beetje actie, maar tegelijkertijd ben ik enorm fan van het verhaal. En het einde. OMG! Ik kan niet wachten op het vervolg.
Jaaaaaa <3
Ik vond het ook echt een heel leuk boek om te lezen!! Het enige wat ik jammer vond was dat we erg weinig van de jongens te lezen kregen. Dat had voor mij wel afgewisseld mogen worden. Ik hoop dat in het volgende boek dat wat meer aan bod komt. En dat einde!!!!!!!!!!! Ik dacht echt dat ik gek werd.. Hoe kan de auteur nu op DAT moment stoppen!!!! Hell.. hahaha
Ik vond het tussen Leonor en de jongens inderdaad heel goed geschreven, maar een paar van de meiden waren idd Too much haha, al is het ook op zich wel realistisch want je hebt echt van zulke meiden ertussen zitten haha. Ik vond het idee van geforceerde relaties op zich wel heel goed uitgewerkt in dit boek. Ik ben echt zooo benieuwd naar boek 2!!
Ik vind het eigenlijk wel leuk dat de jongens nog zo mysterieus zijn; dat kunnen we dan mooi in het tweede boek ontdekken! Ik had het iets te druk gevonden, denk ik, als de jongens ook in dit boek eigen hoofdstukken hadden.
Dat einde is echt killing ja! Ben echt benieuwd hoe het verdergaat. En bij sommige meiden was het duidelijk dat het gewoon hun persoonlijkheid was (wat ik wel tof vond, want lekker realistisch!), maar sommige momenten waren echt te cringeworthy XD
Ik heb de cover al een paar keer gezien in de boekhandel. Wat origineel! Alleen jammer van de uitwerking: geforceerde relaties zijn echt not-done voor mij. :p
Tussen Léonor en de jongens valt het gelukkig mee omdat zij heel nuchter in het daten staat, maar er zijn soms wel enorm cheesy quotes of momentjes die een beetje too-much zijn, ja 😛
Ik denk dat de uiteindelijke relaties een stuk fijner aan gaan voelen omdat ze dan normaal contact met elkaar hebben en niet gescheiden van elkaar worden door glas.