Amanda Jason – Lucky Number Four
Lucky Number Four
Romantiek
C.A. Kunz LLC
368
ARC, thank you Amanda Jason!
Synopsis:
Pandora Ann Phillips' life is just normal-crazy
Her mom's a psychic, her dad's mom is a snob, her mom's parental units are "too down to earth" and her best friends are newlyweds. Okay, so her best friends being newlyweds isn't really abnormal, but living with them in a cramped two-bedroom apartment definitely is. Sex, sex, sex is totally on their minds. Actually it's not only on their minds, but it's on the kitchen table, couch, on top of the washer...well, you get the picture.
Being a celibate (not by choice, mind you) full-time college student, and an almost full-time barista, Pandora can't afford to lose anymore sleep. So, she seeks out a new place to lay her head. Enter three "drool worthy" male models that are looking for a fourth roommate and they want her...and won't take no for an answer.
Hilarity ensues as Pandora's life turns completely upside down, and she begins to wonder if it will ever be the same again!
Ik heb dit boek als recensie-exemplaar gekregen van de schrijfster. Het verhaal klonk leuk en ook de cover vind ik mooi vormgegeven. Dat de reviews op Goodreads verre van positief waren…ach, dat maakte mij niet zo uit.
Dit wordt geen leuke review. Echt niet. Ik heb in tijden niet zo’n slecht boek gelezen. Het verhaal begint met Pandora die thuiskomt en geconfronteerd wordt met haar huisgenootjes die een…eh, gezellige tijd samen hebben. Pandora is het helemaal zat en gaat op zoek naar een nieuw huisje. In de supermarkt vindt ze een oproep van drie mensen die een huisgenootje zoeken. Pandora maakt een afspraak om een kijkje te nemen in het appartement en zo geschiedt het: ze ontmoet de meest onrealistische, irritante modellen ooit.
Het verhaal van Lucky Number Four had zo leuk kunnen zijn, maar het is totaal verkeerd uitgewerkt. Het verhaal is onrealistisch, tegen het absurde aan. De drie modellen willen Pandora koste wat het kost als huisgenootje, al hebben ze haar maar één minuutje maximaal gezien. De capriolen die zij uithalen om Dora zover te krijgen om bij hen in te trekken zijn werkelijk waar belachelijk. Oh, je wil niet bij ons intrekken? Maakt niet uit, we laten je vrienden gewoon naar hetzelfde gebouw verhuizen zodat je geen keus hebt. Oh…en je spullen staan ook al bij ons in het appartement. K, thanks, bye!
Okay, so I may use basic math for doing my checking account, the percent-off sales on my favorite shoes, and other mundane things, but Calculus? When the hell would I ever use this?
Volgens mij heeft Dora honing aan haar kont, want de drie modellen volgen haar als een stel puppy’s. Er is totaal geen reden waarom de drie mannen haar zo leuk vinden, maar toch zeggen ze constant ‘oh, je bent zo leuk!’ ‘oh, je bent zo anders dan alle anderen!’ ‘je bent zo bijzonder!’. Nee. Nee. NEE.
Dora gedraagt zich als een twaalfjarig kind dat niet weet wat ze wil. Haar gedachten gaan van hak op de tak. Het ene moment zegt ze dat ze zich niet aangetrokken voelt tot één van de jongens, nog geen minuut later is ze in haar gedachten met hem aan het krikken. Wat? We spoelen even door: Dora is verliefd op één van de modellen. Maar als één van de andere jongens (…die zij helemaal niet leuk vond al die tijd) haar de liefde verklaart, is ze hem plotseling vergeten. HUH? Wat is er gebeurd met je geweldige, grootse, hemelse liefde?
Laten we het niet hebben over de gebeurtenissen daarna. Het is één cliché na de ander. Ze zouden dit boek uit moeten delen aan mensen die graag een verhaal willen schrijven onder het mom: ‘dit is wat je niet moet doen’.
