April Genevieve Tucholke – Wink Poppy en Midnight
Wink Poppy en Midnight (Wink Poppy Midnight)
Blossom Books
Recensie-exemplaar, bedankt Blossom Books!
Blurb:
Elk verhaal heeft een held.
Elk verhaal heeft een schurk.
Elk verhaal heeft een geheim.
Wink is het mysterieuze buurmeisje met het wilde, rode haar en een gezicht vol sproeten. Poppy is de beeldschone, manipulatieve blonde pestkop. Midnight is de lieve, onzekere jongen die tussen hen gevangen zit. Twee meisjes. Eén jongen. Eén zomer. Eén vreselijke avond.
Wat is er echt gebeurd?
Iemand weet het.
Iemand liegt.
Alweer een tijd geleden las ik Between the Devil and the Deep Blue Sea van April Genevieve Tucholke. Een boek dat ik erg tof vond, maar het einde vond ik een gigantische domper. Toch maakte het boek mij benieuwd naar haar haar andere schrijfsels, dus toen Blossom Books aankondigde dat zij Wink Poppy en Midnight zouden vertalen, wist ik direct dat ik ’t boek wilde lezen. Dat Lotte en Myrthe er zelf ook enorm enthousiast over zijn, hielp natuurlijk ook.
Dankzij de blurb weet je als lezer al dat je een mysterie, plotwendingen en verknipte personages te wachten staan. Een combinatie die ik alleen maar toe kan juichen, al bleek Wink Poppy en Midnight uiteindelijk toch niet mijn ding te zijn. Het zit zo: ik vond Wink Poppy en Midnight saai. Het duurt ontzettend lang voordat er wat gebeurt in het verhaal; Midnight lijkt de eerste 90 pagina’s bijna alleen maar over Wink en Poppy te neuzelen.
Ze was het buurmeisje dat op haar bloedende knieën lachte als ze van haar fiets viel. Ze was de heldin van de buurt die spelletjes ‘Heksenjacht’ organiseerde en iedereen overhaalde mee te doen. Ze was de koningin van de school, die op een dag tijdens de wiskundeles haar arm uitstak, Holly Truebloods dikke, witblonde haar vastgreep en het bij haar hoofdhuid afknipte terwijl Holly het uitgilde. Alleen maar omdat iemand had gezegd dat Holly mooier haar had dan zij.
Tucholke heeft een schitterende, sprookjesachtige schrijfstijl, maar ik heb meer dan dat nodig. Er zaten veelbelovende momenten in het boek, maar de spanning hield nooit echt aan; er waren een paar pieken, maar vooral veel dalen. De personages vond ik interessant (vooral Poppy!), maar echt boeien deden ze mij niet. Ik was eigenlijk continu aan het wachten tot er iets onverwachts gebeurde, maar dat kwam maar niet.
Het einde had ik heel groots verwacht; een plotwending waar je niet omheen kan. En ja, de plotwending wist enigszins te verrassen, maar toch vond ik ‘m tegenvallen. Eigenlijk vond ik ’t vooral heel verwarrend. Volgens mij snap ik wat er is gebeurd, maar het is wel allemaal een beetje vaag. Tucholke lijkt in ’t boek expres onduidelijk te zijn om mysterie toe te voegen aan het verhaal, maar dat is -wat mij betreft- juist hoe het niet moet.
Op de dag dat Midnight naast ons kwam wonen las Mim het in mijn thee. Ze leunde naar voren, streek mijn haar uit mijn gezicht, nam me bij mijn kin en zei: ‘Jouw verhaal kan elk moment beginnen, en het start met de jongen die dozen naar dat scheefgezakte oude huis aan de overkant sjouwt.’
Kijk, Wink Poppy en Midnight is echt geen slecht boek, maar je moet ervan houden. Het was gewoon niet mijn ding. Ik miste een verhaallijn en een soort logica. Ik had soms het idee dat Tucholke maar wat deed en het verhaal allerlei kanten op liet schieten om wat mysterie toe te voegen. De blurb deed het verhaal heel verrassend klinken (ik hoopte op een boek à la Abigail Haas), maar dat bleek niet zo te zijn. Verrassend vind ik het verhaal niet; wel onduidelijk.
Om de één of andere reden spreekt dit boek me niet aan. Ok, de cover vind ik mooi maar de samenvatting kon er niet voor zorgen dat ik zin kreeg om dit boek te lezen. Eigenlijk is het dus een beetje een geruststelling dat ik nu niet enkel uitsluitend enthousiaste recensies tegenkom.
high five….
Ik vond het juist een fantastisch mooi boek. 🙂
Zo fijn om eens iemand te horen die het boek ook saai vond, haha. Ik begon al bijna te denken dat ik toch echt de enige was xD
*Geeft high five*