Christoffer Carlsson – Oktober is de koudste maand
Oktober is de koudste maand (Oktober er den koldeste måned)
HarperCollins
208
Recensie-exemplaar, bedankt HarperCollins!
Blurb:
Op een klamme koude herfstdag in oktober wordt er aangebeld bij de zestienjarige Vega Gillberg. Er staan twee politieagenten voor de deur, die op zoek zijn naar haar oudere broer, Jakob. Hoewel ze al dagen niets van hem heeft gehoord, weet ze dat ze hem moet zien te vinden voordat de politie dat doet. Jakob zou betrokken zijn bij een gruwelijk misdrijf, maar wat niemand weet, is dat ook Vega hier meer vanaf weet dan goed voor haar is.
De laatste tijd lijken meer uitgevers YA-thrillers uit te geven. Een goede ontwikkeling, want ik kan enorm van een spannend boek genieten. Ik keek dan ook uit naar Oktober is de koudste maand, mede omdat het boek in Zweden is uitgeroepen tot YA-thriller van het jaar. Maar helaas: dit boek gaat er bij mij absoluut niet met een prijs vandoor.
De Ford verdween over de grindweg. Ik stak een nieuwe sigaret op en ging weer op de stoep zitten, keek de duisternis in en hoopte dat Jakobs oude Volvo uit het bos zou opdoemen. Maar dat gebeurde niet, dus zat ik daar en dacht aan mijn broer, vroeg me af waar hij uithing.
Wanneer de 16-jarige Vega en haar broer bij een misdrijf worden betrokken, besluiten ze hun mond te houden. Wanneer de politie bij haar voor de deur staat, op zoek naar haar broer Jakob, geeft Vega dan ook geen informatie weg. Ze gaat naar Jakob op zoek en probeert duidelijkheid te krijgen over wat er precies heeft plaatsgevonden: wie is het slachtoffer en waarom moest hij of zij dood?
Dit had een spannend verhaal kunnen zijn over Vega haar zoektocht naar de waarheid, maar in plaats daarvan is het net zo spannend als het huiswerk dat ik tijdens mijn studie mee naar huis kreeg.
Vanaf het begin had ik geen enkele klik met het boek; ik had het idee middenin het verhaal te beginnen. Niks mis mee, maar een auteur moet er dan wel voor zorgen dat je het verhaal en de personages goed leert kennen alsof je er gewoon vanaf het begin bij was. En ja, je krijgt flashbacks te lezen, maar deze zijn -net als de rest van het boek- gortdroog neergepend. Show, don’t tell verandert in dit boek naar tell, don’t show. Er gebeurde van alles, maar de manier waarop het boek neergepend is, zorgde ervoor dat ik er helemaal niks bij voelde. Vanaf pagina 30 was ik eigenlijk al klaar met het boek vanwege de saaie, emotieloze manier waarop Christoffer het verhaal vertelt.
Hij stond in uniform op onze voordeurstoep en zei dat hij Viktor Franzén heette. Ik mocht hem niet.
Hij vroeg of mijn moeder thuis was.
‘Nee.’
‘Weet je waar ze is?’
‘Nee.’
De personages hadden, naar mijn mening, echt nul diepte. Ze zeiden en deden van alles, maar er zat geen gevoel achter. Ik kan je oprecht niet vertellen wie Vega is. En kom op: als je meer dan 200 pagina’s vanuit haar perspectief hebt gelezen, moet je een personage toch wel enigszins kennen? Maar nee, ze heeft nul persoonlijkheid. Ik kan gewoon niets van haar maken. Hetzelfde geldt voor de andere personages trouwens: ze zijn zo ontzettend vlak en slecht uitgewerkt.
De manier waarop het verhaal neergepend is en de personages uitgewerkt zijn, zorgde er bij mij voor dat de spanning totaal niet binnenkwam. Is dit boek spannend? Eh, misschien. Maar ik had persoonlijk nog liever een 200 pagina’s tellende handleiding gelezen, want ik gok dat ik dat spannender had gevonden dan Oktober is de koudste maand. Wat mij betreft is dit boek dus echt een anti-climax op thrillergebied, maar lezers die de schrijfstijl/personages wel kunnen waarderen, zullen het misschien niet met mij eens zijn. Want ja, het feit dat de rest van het verhaal mij al niet lag, heeft absoluut bijgedragen aan het feit dat ik dit boek niet spannend vond.
Als je een kaartje van Varvet bekijkt, zie je dat er tussen elk huis een paar honderd meter of soms wel een kilometer zit, dat wil zeggen tussen de huizen die erop staan. Alsof God een handje huizen, garages, stallen en schuren in zijn enorme hand had genomen en ze naar de aarde had laten dwarrelen, koud en eenzaam als sneeuwvlokken, uitgestrooid in een merkwaardige volgorde.
Long story short: Oktober is de koudste maand was absoluut niet mijn soort verhaal. Ik was zó blij toen ik het boek uit had. Misschien dat andere lezers dit boek wel spannend en goed uitgewerkt vinden, maar persoonlijk vond ik eigenlijk alles aan dit verhaal teleurstellend. Hoe dit boek YA-thriller van het jaar in Zweden is geworden? Geen idee. Voor mij was dit boek in ieder geval een dikke vette nope, helaas.
