Claudia Gray – Een miljoen werelden met jou
Een miljoen werelden met jou (A Million Worlds with You)
Firebird #3
HarperCollins
352
Recensie-exemplaar, bedankt HarperCollins!
Blurb:
Sinds haar ouders de Vuurvogel hebben uitgevonden, een apparaatje waarmee je door verschillende dimensies kunt reizen, heeft Marguerite al heel wat gevaren getrotseerd. Inmiddels heeft ze ontdekt dat haar oude vijand Wyatt Conley erop uit is honderden universums te vernietigen, met iedereen die daarin leeft. Om dit te bereiken gebruikt Conley zijn ultieme wapen: de boosaardige en gestoorde Marguerite uit een andere dimensie, die de echte Marguerite altijd een stap voor lijkt te zijn. Het wordt een strijd tussen de Marguerites... en er kan er maar één winnen!
De Vuurvogel-trilogie heeft vorig jaar mijn hart veroverd. Althans, de eerste twee boeken. Waar de boeken mij al erg tof leken voordat ik ze had gelezen, had ik nooit verwacht dat ik ze zó goed zou gaan vinden. Maar de combinatie van actie, romantiek en geweldige worldbuilding heeft mijn hart veroverd en ik keek dan ook enorm uit naar dit laatste deel.
Wat ik heel fijn vind aan Een miljoen werelden met jou, is dat Claudia Gray goed in gedachten houdt dat je de vorige delen waarschijnlijk een tijdje geleden hebt gelezen. Er kwamen soms gebeurtenissen uit één van de vorige delen aan bod, maar Gray legde continu uit wát er precies was gebeurd. Dit maakte het verhaal makkelijk te volgen en zorgde ervoor dat ik gelijk goed in het verhaal zat.
Elke keuze, hoe triviaal dan ook, creëerde een nieuwe kwantumrealiteit: een andere dimensie, uniek binnen het multiversum. Elk van de vele werelden die ik tot dusverre had bezocht, iedere andere Marguerite die ik was geweest, ze zouden allemaal in een fractie van een seconde vernietigd worden als iemand de keuze lokaliseerde die destijds tot mijn geboorte had geleid. Zonder die keuze, dat universum, zou geen van de andere Marguerites ooit bestaan.
Paul en Marguerite hebben een speciaal plekje in mijn hart. De manier waarop zij met elkaar omgaan -in welke wereld dan ook-, zorgt iedere keer weer voor een overload aan gevoelens. Ik word sowieso heel gelukkig van de manier waarop alle vriendschappen en relaties neergepend zijn. Als ik de personages met één woord moet beschrijven, dan is het menselijk. En dat klinkt misschien stom, maar veel auteurs lukt het niet om hun personages tot leven te wekken. Gray krijgt dat wel voor elkaar. En juist dat aspect maakt deze serie zo verdomde goed.
De techniek achter de vuurvogels werd opnieuw uitgelegd en ik kan niet anders dan Gray duizenden complimentjes geven over hoe geweldig zij alles heeft uitgedacht. Een serie als deze valt of staat met de worldbuilding; als Gray het niet voor elkaar krijgt om een geloofwaardige situatie neer te pennen, dan haak je als lezer al snel af. Maar ik heb tijdens het lezen nooit het idee gehad dat iets onmogelijk is of dat er iets niet klopt. Oké, één gebeurtenis aan het einde van dit boek vond ik wat geforceerd, maar verder kan ik mij echt níks bedenken. Het klopt gewoon.
Mijn Paul zou zoiets niet doen. Nooit. vroeger in elk geval niet. Maar de versplintering heeft hem beschadigd, heeft scherpe kantjes achtergelaten en een paranoia die er voorheen nooit was. Tot mijn afgrijzen realiseer ik me dat ik misschien niet eens meer weet wie Paul is.
Dus… waarom maar vier sterren in plaats van vijf? Heel simpel: dit boek wist mij ietsje minder mee te slepen dan de vorige delen. Dit heeft te maken met het einde (ik kan mijn vinger er niet helemaal op leggen, maar het voelde soms wat geforceerd/gemaakt aan), maar ook met het feit dat Paul als persoon met zichzelf in de knoop zit en de gevolgen hiervan voor zijn relatie met Marguerite. Het zijn juist de scènes tussen Marguerite en Paul die mijn hart hebben veroverd en die kwamen minder aan bod in Een miljoen werelden met jou. Dat maakt dit boek echter niet minder goed, want verdorie: het verhaal is kneitersterk. Het had gewoon iets minder de ‘ik wil gerust mijn slaap voor jou missen’-factor.
Stiekem ben ik een beetje sip omdat deze serie nu voorbij is, want verdorie: ik wil meer Marguerite, Paul en Theo. Aan de andere kant is dit het perfecte moment om de serie af te sluiten: hun verhaal is nu goed afgerond. Een fijne afsluiter van de serie. Maar eh… ik heb wel meer Claudia Gray nodig in mijn leven. Dus, HarperCollins, zeg mij alsjeblieft dat jullie Defy the Stars gaan vertalen.
Lees ook mijn recensie van:
Duizend stukjes van jou (#1)
Tienduizend hemels boven jou (#2)
“Oké, één gebeurtenis aan het einde van dit boek vond ik wat geforceerd, maar verder kan ik mij echt níks bedenken”
Ik heb het boek echt nét uit en ik ben heeeel benieuwd welke gebeurtenis je hiermee bedoelde!!
Ik stuur je een PM op Twitter!
Dat ze die eerdere gebeurtenissen terug aanhaalt vind ik super handig. Hoe meer boeken ik lees hoe sneller ik bepaalde details lijk te vergeten maar op deze manier komen ze toch terug naar boven tijdens het lezen. Ik vind het ook super dat ze het allemaal zo verstaanbaar weet uit te leggen zonder dat je het gevoel krijgt dat je een college aan het volgen bent.
Fijne, eerlijke recensie. Fijn dat het niet erg is dat je de andere delen al wat langer geleden gelezen hebt (wat ook bij mij het geval is). Ik kan niet wachten om in dit boek te beginnen 🙂
Hij is zoooo leuk! En ja, ik vind het ook fijn als een auteur er rekening mee houdt dat je niet alle delen na elkaar leest. Anders wordt het zo’n wirwar aan info! Ik heb echt een shitload aan series liggen die ik helemaal opnieuw moet lezen (zoals TMI), omdat ik écht niet meer weet wat in de voorgaande delen is gebeurd 🙁 Weerhoudt me er gelijk van om de serie weer op te pakken.