Colleen Hoover – Misschien ooit

Titel: Misschien ooit (Maybe Someday)
Serie: Maybe #1
Auteur: Colleen Hoover
Genre: Romantiek
Uitgever: Zomer & Keuning
Pagina's: 384
Bron: Recensie-exemplaar, bedankt Zomer & Keuning!

• 
• 
• 

Colleen Hoover is, hands down, één van de beste NA-auteurs. Ik zou zelfs haar boodschappenlijstje met plezier lezen. Onlangs is Misschien ooit verschenen, wat dit alweer de vierde vertaalde titel van Hoover in Nederland maakt. En ja, dit is opnieuw een boek dat je gelezen móet hebben als je van New Adult houdt!

Waar de boeken van Colleen wel vaker humor bevatten, is Misschien ooit toch wel haar grappigste titel tot nu toe. Ze introduceert de leukste personages en hun capriolen zijn onwijs komisch. Maar, maak je geen zorgen: het is niet zo dat de humor ten koste gaat van de geloofwaardigheid van de personages óf het verhaal. Misschien ooit heeft dat luchtige elementje ook wel nodig, want de situatie waarin de personages zich bevinden is allesbehalve fijn. Terwijl je keihard valt voor Sydney en Ridge, beland je ook in tweestrijd: Maggie, Ridge zijn vriendin, is namelijk een schat van een meid. Hun situatie kán gewoon niet goed gaan.

In het daaropvolgende halfuur hou ik mezelf voor hoe erg ik haar heb gemist. Ik hou mezelf voor hoeveel ik van haar hou. Ik hou mezelf voor hoe goed het voelt om met haar samen te zijn. Ik hou het mezelf keer op keer voor, want de afgelopen week was het alsof ik het allemaal dreigde te vergeten.

Ik zal eerlijk toegeven dat ik, toen ik Misschien ooit voor het eerst las, wat problemen had met het feit dat Ridge een vriendin heeft terwijl hij voor Sydney valt. Ik vond het boek geweldig, maar dat aspect van het verhaal zorgde toch voor een nare bijsmaak. Nu ik Misschien ooit voor de tweede keer heb gelezen, ben ik totaal anders over hun situatie gaan denken. Misschien is het omdat ik boeken heb gelezen waarin vreemdgaan een veel grotere rol speelt of omdat ik al kennis had van het verhaal, maar dit keer begreep ik de personages en zag ik hen vechten tegen hun aantrekkingskracht.

En over aantrekkingskracht gesproken: die spat van de bladzijden. Colleen Hoover is de koningin van zwijmelscènes. De manier waarop zij Sydney en Ridge door middel van liedjes hun gevoelens laat uiten? Hou. Me. Tegen. Zo ontzettend mooi! En daar komt nog eens bij dat er speciaal voor dit boek een soundtrack is gemaakt. En jongens: LUISTER DIE LIEDJES. Ik ken ze allemaal uit mijn hoofd en blèr dan ook fanatiek mee tijdens het luisteren. De songteksten weten Ridge en Sydney hun gevoelens perfect over te brengen en het voegt echt wat toe aan het verhaal.

Ik denk er nooit zo over na als ik songteksten schrijf, omdat ik altijd het gevoel heb dat toch niemand ze zal lezen, dus dat de betekenis achter de woorden er niet zo toe doet. Maar nu ik erover nadenk, bewijst het feit dat ik er niet bij stilsta misschien wel dat ze echt weergeven hoe ik me voel. Volgens mij is het moeilijker om teksten te schrijven wanneer je de gevoelens erachter uit je duim moet zuigen. Pas dán, als ze niet authentiek zijn, moet je diep over teksten nadenken.

Colleen Hoover geeft veel van haar boeken een unieke draai. In Confess werkt ze met kunst en voor dit boek is dus een soundtrack gemaakt. Maar er is nog iets, wat met Ridge te maken heeft, dat het verhaal origineel maakt. Ik ga niet verklappen wat het is (en ik raad je aan om het niet op te zoeken!), maar het is zo’n onwijs toffe twist. Combineer Ridge zijn situatie met de soundtrack en je hebt een hele blije Lisa. Oh, en voeg daar nog een plotwending aan toe die ik totaal niet aan had zien komen.

Dat ik houd van Colleen Hoover, moge duidelijk zijn. Ik denk dan ook niet dat het nodig is om te zeggen dat je dit boek zeker moet lezen als je van New Adults houdt. En al houd je niet van NA-boeken: ik kan je alsnog van harte aanraden om met je neus in het boek te duiken. Want kom op: het is Colleen. ‘Nuff said.

Liefs, Lisa

Volg mij op: Bloglovin | Facebook | Twitter | Instagram | Goodreads