E. Lockhart – Wij leugenaars
Wij leugenaars (We Were Liars)
De Fontein
240
Recensie-exemplaar, bedankt uitgeverij de Fontein!
Blurb:
Cadence is de oudste kleindochter van de machtige familie Sinclair. Elk jaar brengt ze de zomer door op het privé-eiland van haar opa. Heerlijke vakanties met haar neef Johnny, nicht Mirren en de knappe buitenstaander Gat. Ze vormen een hechte club. Tijdens hun 15e zomer worden Cadence en Gat verliefd op elkaar. En dan gebeurt er iets onomkeerbaars.
Nu is Cadence na twee jaar afwezigheid voor het eerst terug op het eiland. Geteisterd door zware migraine probeert ze te achterhalen wat er die zomer is gebeurd. Haar familie zwijgt in alle talen. Langzaam komen de herinneringen boven, maar ook de leugens en familiegeheimen.
Misschien komt het boek Wij leugenaars (of We were liars) je bekend voor. Niet zo raar, want er was een tijdje geleden een ware hype rondom dit boek. Iedereen bleef in boekenland maar kletsen over het boek en hoe geweldig het verhaal wel niet was. Ja, dan heb je mij nieuwsgierig! Ik wilde het dan ook erg graag lezen, want is dit boek écht zo goed als iedereen zegt?
Wij leugenaars is echt heel anders dan andere Young Adult boeken die ik al heb gelezen. Het is verknipt, mysterieus en ook wel een beetje raar. De schrijfstijl deed mij heel erg denken aan John Green, al is het ook weer compleet anders. Ik zag voornamelijk overeenkomsten met The Fault in Our Stars en de manier waarop de personages daarin kletsen: pretentieus en volwassen. Dat bedoel ik absoluut niet op een negatieve manier, want ik vond dat juist wel iets charismatisch hebben in dit boek. Ik moest er even aan wennen, maar daarna vond ik het heel verfrissend en uniek.
Welkom bij de prachtige familie Sinclair. Niemand is crimineel. Niemand is verslaafd. Niemand is mislukt. De Sinclairs zijn atletisch, lang en knap. Het doet er niet toe dat een van ons wanhopig, volslagen wanhopig verliefd is. Zo verliefd dat er even wanhopige maatregelen moeten volgen. We wonen (in de zomer tenminste) op een privé-eiland voor de kust van Maussachusetts. Misschien is dat alles wat je hoeft te weten. Behalve dat sommigen van ons leugenaars zijn.
Het verhaal is bizar, mysterieus en het houdt je constant op de tenen. Lockhart weet de spanning er goed in te houden waardoor je in een treinvaart door het boek heengaat. Het stomme is dat ik alweer een tijd geleden een spoiler heb gelezen over het einde van het boek (bedankt, persoon die dat plaatste), waardoor ik niet compleet in shock was aan het einde. Als je echter niet weet wat gaat gebeuren, dan staar je waarschijnlijk een paar uur lang completely flabbergasted naar het boek. Echt. Lockhart weet het verhaal plots om te draaien waardoor je alles wat je daarvoor hebt gelezen met compleet andere ogen bekijkt. Ik houd van dit soort mindfuck boeken!
Als je op zoek bent naar een verrassend YA-boek, dan moet je Wij leugenaars echt lezen! Het duurt wel even voordat er wat tempo in het verhaal komt, maar op een gegeven moment kon ik het boek gewoon niet opzij leggen. Eigenlijk moet je Wij leugenaars alleen al lezen zodat je mee kan kletsen met boekfanaten over de hele wereld, want die hebben genoeg over het verhaal te zeggen.
Ik heb het boek ook gelezen, maar ik kom er maar niet achter waarom de reden van de ‘verknipte schrijfstijl’ is…
Weet jij wat Lockhart hiermee wildeduideijk maken? Wat er mee bedoeld wordt?
Ik gok dat het een beetje bedoeld is om de gemoedstoestand van de personages over te brengen! En ook om wat aan het ‘mysterieuze’ aspect van het boek toe te voegen. Maar dat durf ik niet met zekerheid te zeggen hoor!
Ik ben ooit begonnen in dit boek, de Engelse, maar ik kwam er niet lekker in. Ik hoop dat daarom de Nederlandse wat fijner weg leest.
Het duurde bij mij ook een tijdje voordat ik er echt inzat, denk toch wel rond de 100/150 pagina’s! Gelukkig komt er daarna wel vaart in. Hopelijk leest de Nederlandse inderdaad fijner weg voor je!