Elizabeth George – Schaduwkant
Schaduwkant (The Edge of the Shadows)
Whidbey Island Saga #3
Mysterie, Paranormaal, Spanning, Thriller
A.W. Bruna
320
Recensie-exemplaar, bedankt A.W. Bruna!
Blurb:
De eerste brand was wellicht nog een ongeluk, maar hoe zit het met de tweede? En de derde, waarbij iemand om het leven kwam? Becca King en haar vrienden vragen zich af of een van de nieuwkomers op het eiland achter de gruweldaden zit. Is het de broer van Isis Martin, Aidan, die op een school voor moeilijk hanteerbare jongeren zit? Of is het Parker Natalia, een getalenteerd muzikant die om onduidelijke redenen door zijn medebandleden uit zijn band is gezet?
Intussen is Becca druk bezig haar bijzondere fluistergaven te ontwikkelen, waarbij ze aangemoedigd wordt door de eveneens paranormaal begaafde Diana Kinsale.
Wanneer haar foto per ongeluk opduikt op internet, sluit het net rond Becca zich, en alles wat ze dacht te weten over haar verleden en haar toekomst dreigt op te gaan in vlammen.
Al zolang ik mij kan herinneren, leest mijn moeder de boeken van Elizabeth George. Ze is er dol op. Als we dan ook in een boekwinkel rondlopen en ik een boek van Elizabeth George zie, tik ik haar altijd even aan met de vraag: ‘Hey, heb je dat boek al gelezen?’ Toen ik de mogelijkheid kreeg om dit YA boek te recenseren, zei ik dan ook ja. Zou ik haar boeken net zo goed vinden als mijn moeder?
Schaduwkant is het derde boek uit een serie, dus ik twijfelde even of ik het verhaal wel goed zou kunnen volgen. Gelukkig was dat wel het geval, al waren er soms momenten die ik iets minder goed snapte omdat ze terugblikten op dingen die waren gebeurd in het vorige boek.
Het verhaal zelf… Ik was er niet zo’n fan van. Ik had een spannende thriller verwacht, maar het boek komt héél langzaam op gang en er gebeurt eigenlijk niks. Je krijgt de verhalen van allemaal verschillende personages te lezen en deze hebben wel met elkaar te maken, maar ze zijn gewoon niet zo interessant. Er waren teveel verhaallijnen en personages, waardoor het een beetje een rommeltje werd en je nergens echt goed van op de hoogte werd gebracht.
Becca probeert erachter te komen wie brandjes sticht op het eiland, maar deze branden worden minimaal beschreven. Omdat de nare situaties in het boek amper beschreven worden, voelde het meer aan als kwajongensstreken dan een gevaarlijke situatie. Ik miste spanning, sensatie en een gevoel van gevaar. Zelfs de onthulling van de dader is een enorme anti-climax en verre van spannend.
Ik denk dat ik er toch een beetje een nadeel van had dat ik de vorige delen uit de serie niet heb gelezen, omdat ik toch behoorlijk wat informatie mis. Het verhaal is dan wel te begrijpen, maar misschien had de kennis uit de vorige boeken ervoor gezorgd dat ik beter in het verhaal zat en het gevaar inzag van de situatie. Maar aan de andere kant: is het niet de taak van een schrijfster om een boek ook innemend te maken voor mensen die niet bekend zijn met de vorige delen?
Oké, het is denk ik wel duidelijk dat ik het verhaal niet heel denderend vond. Becca vond ik echter een leuk personage om over te lezen en ik vond dat ze heel volwassen handelde. Ze is een personage dat ik, als ze zou bestaan, wel als vriendin zou willen hebben omdat ze zo lekker down to earth is. Ook bleef ik, tijdens het lezen, wel constant gokken naar wie de dader zou zijn. En nope: ik heb het niet kunnen raden, want ik zette op iemand anders in. Helaas!
Mijn mams is dan wel een enorme fan van Elizabeth George, maar de rest van de boeken uit deze serie laat ik links liggen. Mijn moeder heeft een deel van dit boek trouwens ook gelezen (zo’n 150 pagina’s), maar kon er helaas ook niet zo goed inkomen. Zo moeder, zo dochter dus!
De eerste delen vond ik beter, dit deel was gewoon niet zoveel soeps.