Film: The Best of Me
The Best of Me
Romantiek, Drama
Synopsis:
Dawson en Amanda hadden in het verleden een relatie. Na twintig jaar komen ze elkaar weer tegen op de begrafenis van een gezamenlijke vriend. De vonk slaat weer over. Maar kunnen zij twintig jaar nog overbruggen? Het stel wordt geconfronteerd met pijnlijke herinneringen.
Ik zal eerlijk toegeven dat ik nog nooit een boek of film van Nicholas Sparks had gezien. Yep, echt waar. Maar zelfs zonder op die manier bekend met hem te zijn, wist ik precies wat ik van The Best of Me kon verwachten: heel veel gezwijmel, heel veel gezoen en ten slotte nog een shitload aan tissues. Want ja, een Nicholas Sparks film staat gegarandeerd voor een zwembad vol huilen.
Toen ik de trailer van The Best of Me zag, was ik gelijk geïnteresseerd in de film. Ik houd van boeken waarmee ik weg kan zwijmelen en ik kan soortgelijke films ook erg waarderen. Ik overwoog om eerst het boek te lezen, maar ik heb uiteindelijk besloten dat niet te doen na het lezen van spoilers (ugh ik weet, het foutste dat je kan doen). Ik wist dus al hoe deze film zou eindigen, waardoor ik een stuk minder tissues nodig had dan verwacht.
De film speelt zich in het heden en zo’n twintig jaar daarvoor, toen Dawson en Amanda nog tieners waren. Aan de hand van flashbacks krijg je te zien hoe hun relatie tot stand is gekomen en hoe ze uiteindelijk uit elkaar zijn gegroeid. James Marsden speelt de Dawson in het heden en meiden: prepare to swoon. Die ogen, dat gezicht, dat stoppelbaardje… Veeg mij maar op. Maar ondanks dat James Marsden een heel, héél leuk zicht was op mijn televisiescherm, vond ik de scenes met Luke Bracey als de jonge Dawson toch een stuk leuker dan de scenes in het heden. De jonge personages hadden geweldige aantrekkingskracht en daarnaast was hun relatie gewoon heel aandoenlijk. De twee vulden elkaar echt aan en ugh… Het was gewoon lief. Het acteerspel van alle personages was geweldig en daar heb ik absoluut niks op aan te merken, maar come on: de ‘jonge’ en ‘oude’ Dawson leken TOTAAL niet op elkaar. Dat was wel irritant. Aan de andere kant vond ik ze wel allebei heel leuk, dus dat maakte het wel weer een beetje goed.
Het verhaal zelf is niet zo bijzonder: het is leuk én lief én aandoenlijk én enorm zwijmelwaardig om te zien, maar niet enorm verrassend. Het einde, waar ik dus al vanaf wist, was wel een enorme domper. Niet omdat het een typisch Nicholas Sparks einde was, maar omdat ik het zo vreselijk vergezocht vond. Als je je ooit afvraagt wat emotionele manipulatie is, dan moet je gewoon het einde van The Best of Me kijken.
Als je als jongen meegesleept wordt naar deze film, dan kan ik mij voorstellen dat je al zuchtend daar zit. Want ja, dit is écht een zwijmelfilm met als doelgroep vrouwen. Ik kan niet zeggen dat ik na het kijken van de film graag het boek wil lezen, want ik denk dat deze formule beter werkt als film. Als ik het verhaal zou lezen, zou ik waarschijnlijk het boek door de kamer gooien. Just sayin’.
Leuke toevoeging trouwens: iedere keer dat Dawson en Amanda aan het zoenen waren, zat mijn zusje keihard ‘OM NOM NOM NOM NOM’ geluiden te maken. Dan kijk je opeens heel anders naar zo’n scene.
Waar heb je deze film nog kunnen bekijken ,ik vind hem nergens terug waar ze hem spelen?
Ik heb de film gezien toen die nog in de bios draaide! Maar volgens mij is de DVD over 3 dagen te koop 🙂