Film: The Fault in Our Stars

Zoek je mijn boekrecensie van The Fault in Our Stars? Klik hier en je wordt direct doorgestuurd.

The Fault in Our Stars is ondertussen al uit op DVD en Blu-ray, maar toch heb ik deze film laatst pas gekeken. Niet een gevalletje ‘ik wilde het wel kijken, maar ik had geen tijd!’, maar een gevalletje ‘MAM, JE MOET DEZE FILM MET MIJ KIJKEN!’. Mams wist het echter continu uit te stellen, dus daardoor heb ik de film pas veel te laat gezien. Met hoge verwachtingen natuurlijk, want dit is de Titanic van 2014.

Ten eerste: ik ben dol op de acteurs. Echt, ik vind iedereen zó perfect voor de rol. Vooral Shailene en Ansel zijn fantastisch en ik vind dat ze de personages erg mooi naar het grote doek (eh, mijn televisie) hebben gebracht. Ansel bracht echt dat eigenwijze met zich mee van Gus en ik vond Hazel precies zoals ze overkwam in het boek. De scenes in Amsterdam vond ik erg tof (ik heb niks met Amsterdam, maar in de film zag ik plots de ‘schoonheid’ van de stad in) en het boek is perfect verfilmd qua verhaallijn.

In het boek vond ik de personages qua uitspraken soms een beetje irritant, omdat ik het iets té dichterig en volwassen vond. In de film vond ik dat juist enorm leuk en ik keek zelfs een beetje uit naar de uitspraken. Ik vond het allemaal net een tikkeltje geloofwaardiger omdat ik Gus in de film gewoon echt een typetje vond om dat soort uitspraken te doen. Ik moet toegeven dat ik de film wel wat traag vond, maar ik kon mij er niet echt druk om maken omdat ik wist hoe het verhaal precies zou lopen. Als ik het boek niet had gelezen, dan had ik waarschijnlijk wel een ‘wanneer gebeurt er waaaaaaat…’ gevoel gehad.

De emotionele scenes en de onzekerheid die zowel Hazel als Gus continu met zich meedragen, wordt zo overtuigend gebracht, dat ik helemaal in het verhaal verdween. Dit is echt een enorme jankfilm (surprise!), dus leg maar vast een flink aantal tissues naast je neer. Richting het einde van de film heb ik volgens mij een zwembad vol gejankt, al deed ik dat natuurlijk zo subtiel mogelijk aangezien mijn mams naast mij zat, haha.

Toen de film voorbij was, was ik niet volledig overdonderd, maar ik had wel een ‘oké, wow’ gevoel. Het is dus niet zo dat het verhaal die avond continu weer in mijn gedachten verscheen, want ik wist het wel redelijk snel los te laten. Misschien kwam dat ook wel omdat ik het boek had gelezen en dus wist wat er allemaal zou gebeuren.

Al met al: ja, TFIOS is een aanrader als je op zoek bent naar een goede jankfilm. Maar dat wisten jullie natuurlijk al 😉