Het is officieel: ik houd van verboden liefdes

Ik dacht altijd dat ik een zwak had voor romantische verhalen, maar ik ben er sinds kort achter dat het ietsje anders zit: ik ben dol op een bepaald soort liefdesverhalen…Verboden liefdes!

Bewijs nodig? Hier is een collectie boeken die ik tot mijn favorieten reken en waar ik geen genoeg van kan krijgen:

• Lux: Daemon is een alien en Katy een mens. Het probleem? Daemon is zijn broertje verloren nadat die een relatie kreeg met een mens. Dus Daemon moet er niet aan denken om te vallen voor boekenliefhebber Katy. Makkelijker gezegd dan gedaan.
• Forbidden: Broer en zus nemen samen de zorg voor hun broertjes en zusjes op zich, maar ze kunnen hun gevoelens voor elkaar steeds moeilijker verbergen. Dit boek is echt dé definitie van verboden liefde.
• Stolen: Gevoelens krijgen voor je ontvoerder? Gemma moet er niet aan denken, maar Ty zijn zachte kant maakt dat soms wel moeilijk. Een gevalletje verboden liefde én Stockholm Syndroom.
• Monster in His Eyes: Het is duidelijk dat de 36-jarige Ignazio Vitale gevaarlijk is en dat de 18-jarige Karissa ver weg van hem moet blijven. Maar nope: dat doet ze niet. En dan begint het drama.
• Angelfall: Oké, dit is voornamelijk een dystopie, maar ik vind ‘m toch het vermelden waard. Engelen en mensen zijn in een oorlog verwikkeld. Penryn en Raffe beginnen als aartsrivalen, maar langzamerhand beginnen de twee steeds iets meer om elkaar te geven. THE FEELS.
• Price of a Kiss: Hij verkoopt zijn lichaam voor geld, zij vlucht voor haar ex. Een relatie met een gigolo aangaan is misschien niet het slimste om te doen, maar in Reese haar geval kan ik het héél goed begrijpen… Want Mason is heel erg jummie.

Genoeg bewijs? Ik kan namelijk nog wel even doorgaan. Ik ben gewoon echt, écht dol op deze verhalen. Ik heb dit niet ontdekt door het zoveelste forbidden love boek dat ik oppakte, maar door een televisieserie.

Say what?

Ja, een televisieserie. The 100 om precies te zijn. Ik begon er een tijdje geleden zonder verwachtingen aan, maar na één aflevering was ik verkocht. Voordat ik het wist, waren er een paar uur verstreken en was ik helemaal geobsedeerd. Want zo gaat dat bij: ik kijk, ik vind het leuk, ik raak geobsedeerd. De belangrijkste reden dat ik The 100 zo leuk vind? (Pas op: een mini-spoiler! Als je het al zo kan noemen.)

Linctavia.

THE FEELS!

Het meest perfecte koppel dat er bestaat. Octavia is de queen bee die samen met 99 andere deliquenten vanuit de ruimte naar de aarde is gestuurd om te kijken of deze bewoonbaar is. Daar, op aarde, ontmoet ze Lincoln: een grounder. Zijn volk is in oorlog met haar volk en jep, ik zeg het weer: het is een typisch gevalletje verboden liefde. IK HOUD ERVAN. De aantrekkingskracht, het feit dat ze elkaar beschermen ondanks dan hun ‘groepen’ met elkaar in oorlog zijn. Zucht. Ik kan er geen genoeg van krijgen.

Dus ja, bedankt The 100, bedankt Linctavia: dankzij jullie ben ik erachter gekomen dat ik een echte forbidden love junkie ben. Het was door jullie opeens duidelijk dat Romeo & Julia-achtige verhalen mijn hart sneller doen kloppen.

Zucht, zucht, zwijmel, zwijmel.

De twee personages die eigenlijk geen relatie met elkaar mogen krijgen, maar elkaar niet kunnen weerstaan. De moeizame relatie die langzaam uitgroeit tot iets dierbaars, een intense connectie waaruit blijkt dat de personages meer dan voor elkaar gemaakt zijn. De vlinders die door mijn buik vliegen, alsof ik verliefd ben in plaats van de personages. I love it.

Hebben jullie ook een bepaalde plotlijn waar jullie geen genoeg van kunnen krijgen?