Interview: Sophie Jackson over fanfiction, sterke vrouwelijke personages en haar schrijfproces

Afgelopen vrijdag mocht ik iets heel tofs doen: Sophie Jackson interviewen! Jullie kennen haar natuurlijk van o.a. Stuk van jou, Stil van jou en Van jou. En mocht je haar nog niet kennen, foei! Stuk van jou is één van mijn favoriete New Adults, dus die moet je écht lezen. Sophie Jackson is een schat van een vrouw en het was zo leuk om met haar te kletsen. Het interview is lekker lang geworden, dus ga er maar goed voor zitten!

Ik vind het zo leuk om je te ontmoeten! Ik ken A Pound of Flesh nog van de tijd dat het Twilight fanfiction was. Ik heb altijd gehoopt dat een uitgeverij het verhaal op zou pikken, dus mijn dag kon niet meer stuk toen ik te horen kreeg dat dat zou gebeuren.
Ah, wat tof! Hoe heb je ontdekt dat het verhaal gepubliceerd zou worden?

Volgens mij wilde ik het verhaal herlezen en ontdekte ik toen dat-ie offline was gehaald omdat je het uit zou brengen als boek.
Leuk! Het hele Twilight-fanfiction wereldje is best wel stil geworden; er gebeurt nog wel wat, maar het is niet meer zoals vroeger toen je verhalen had als The Office van Christina Lauren (nu uitgegeven als Stouter) en Emanicipation Proclamation van J.M. Darhower (nu uitgegeven als Sempre).

Oh man, ik houd van de boeken van Christina Lauren.
Ja, ze zijn geweldig! Ik ben in dat wereldje gevallen en werd enorm geïnspireerd door alle verhalen. Het verhaal van Lauren, A Life Extraordinary, is een van de eerste Twilight fanfiction die ik las en ik hield ervan.

Was het moeilijk om A Pound of Flesh te herschrijven van fanfiction naar boek?
Het was heel moeilijk om het verhaal te redigeren; ik wilde niet uit het verhaal halen wat mensen zo geweldig vonden aan de fanfiction. Ik wist in mijn hoofd al welke delen van het verhaal ik wilde behouden. De fanfic telde 500.000 woorden en zoveel woorden kan je niet uitgeven. Ik had nog nooit geredigeerd, dus dat was een enorme uitdaging.

Ik ben 18 maanden lang met het redigeren bezig geweest. Het was als puzzelen; ik moest alles zo bij elkaar krijgen dat het tempo, het verhaal en de personages goed in elkaar zaten. Wel wist ik dat ik  bepaalde scènes wilde behouden, zoals de seksscènes. De eerste seksscène die ik publiceerde in A Pound of Flesh kreeg gigantisch veel aandacht en ik won er awards mee, dus dat was gaaf.

(Even ter info voor de volgende vraag: Max heette in de fanfiction Jake)
Er zit een flink verschil tussen Max en Jake, wist je altijd al dat je zijn personage zou veranderen als A Pound of Flesh gepubliceerd zou worden?
Toen ik de fanfic aan het redigeren was omdat het verhaal uitgegeven zou worden, wist ik al dat er meerdere boeken zouden volgen aangezien ik dat had afgesproken met mijn uitgever. De verhaallijn van Jake/Max zat al flink in de fanfiction verwerkt, maar omdat het boek korter moest, had ik te weinig ruimte om zijn verhaal daarin goed uit te werken.  Ik was mij dus heel erg bewust van Max/Jake en in hoeverre ik zijn verhaal moest verwerken in A Pound of Flesh, zodat het lekker door zou lopen in het vervolg.

Maar ja, zijn personage is inderdaad flink veranderd. Grappig genoeg is de integriteit van het personage wel behouden. Ik wilde dat mensen hem eerst niet zo leuk vinden, maar langzamerhand ontdekken wie hij is en waarom hij op een bepaalde manier handelt. Ik wil dat de lezers een moment krijgen waarop ze denken: ‘Ja, ik vind hem nu eigenlijk best wel leuk!’

Iedereen zei altijd ‘ik houd van Carter, Carter is geweldig. Ik haat Max, ik haat hem.’ Toen kwam Max zijn boek uit en zei iedereen: ‘Ik houd van Max, hij is zo lief!’ Dat vond ik geweldig. Maar het veranderen van Max/Jake is precies gegaan zoals ik wilde.

Het is ook vooral het einde dat anders is.
Ja, absoluut. Met de fanfiction was het anders omdat Jake altijd het personage was dat niemand aardig vond; dat was gewoon een fan-dingetje. Met het boek was het veel makkelijker om hem in een sympathiek personage te veranderen. Hij is een goede jongen, maar hij maakt soms foute keuzes.

Is je schrijfproces veranderd nu je boek uitgegeven is?
Ja, absoluut. Met de fanfiction was er geen druk. Nee, wacht: er was wel druk, maar het was een leuke soort druk. Ik kon een gigantische buzz krijgen van het idee ‘oh, ik ga vanavond weer een hoofdstuk uploaden!’ Ik probeerde altijd op vaste dagen nieuwe hoofdstukken te plaatsen en ik kreeg altijd snel feedback van lezers. De comments van lezers maakten het schrijven zo leuk; ze waren niet bang om mij te vertellen wat ze wel en niet leuk vonden. Met het boek was het anders: tegen de tijd dat het uitgegeven was en door mensen werd gelezen, was het voor mij alweer 6/7 maanden later. Dat ik niet direct respons kreeg, was even wennen.

Daarnaast was ik iemand die veel woorden gebruikte om dingen te beschrijven. Ik moest als schrijver leren om dingen in 3 woorden te zeggen in plaats van 30. Dat moest ik snel leren, want je moet als schrijver het tempo van het boek gaande houden. Dat is iets dat de uitgever ook tegen mij zei: ‘Er moet meer tempo in het verhaal. Hoe kan je deze 3 pagina’s veranderen in 1 paragraaf?’

Ik ben een stuk meedogenlozer geworden als het om schrappen gaat. Is dit stukje tekst echt nodig voor het verhaal? Voegt het iets toe aan het personage? Die vragen spelen altijd door mijn hoofd.

Vond de uitgever eigenlijk jou of heb jij hun benaderd?
Ik werd benaderd. Ik kreeg een e-mail van The Writer’s Coffee Shop toen de fanfic nog niet klaar was. Zij hebben volgens mij ook de rechten van Master of the Universe (nu uitgegeven als 50 Shades) gekocht. Ik heb toen echter vriendelijk bedankt omdat de fanfic nog niet klaar was en ik mijzelf nog nergens aan wilde binden; ik wist helemaal niet wanneer ik het verhaal af zou ronden aangezien ik ook nog als juf werkte. Ik wilde die extra druk niet omdat ik zoveel plezier had in het schrijven.

Zo’n 6 of 7 maanden nadat de fanfic compleet was, werd ik opnieuw benaderd door een uitgever. Eén van de schrijvers binnen die uitgeverij was een goede vriendin van mij. Ik heb contact met haar gezocht, waarna ze mij de tip gaf om een literair agent te nemen.

Lang verhaal kort: ik heb een geweldige literair agent gevonden en zij heeft mij geholpen bij dat hele proces. Uiteindelijk is het niks geworden omdat die uitgever veel wilde voor weinig. Zij zagen het meer als een contract voor een magazine in plaats van een boek. Toen gaf mijn literair agente mij het advies om het boek te redigeren en zo goed mogelijk te maken, om het daarna naar uitgeverijen op te sturen. Dat heeft ongeveer anderhalf jaar geduurd; in de zomer van 2013 stuurden we het op. En toen ging het snel: er vond een veiling plaats in de Verenigde Staten en vijf uitgeverijen vochten om het boek. Daarna volgde het contract in Engeland en zo is het hele balletje gaan rollen.

Worden je andere fanfictions ook uitgegeven, aangezien je ze offline hebt gehaald? Zoals Help Wanted?
Het zou geweldig zijn als Help Wanted uitgegeven zou worden, maar dan zou er wel weer flink geredigeerd moeten worden: dat verhaal telt volgens mij 250.000 woorden. Maar ja, dat zou tof zijn, want ik wil graag weer eens een grappig verhaal schrijven.

Het verhaal dat ik nu schrijf, is trouwens compleet anders dan wat ik hiervoor heb gedaan. Het is lichtjes gebaseerd op mijn fanfiction Beaches and boardwalks. Dat was een kort verhaal, volgens mij zo’n 20.000 woorden, maar ik gebruik wat ik heb geschreven als basis voor mijn nieuwe boek.

Is het ook een ander genre dan je tot nu toe hebt geschreven of dat niet?
Mmm, het is een liefdesverhaal. Het is echter wel anders dan mijn vorige boeken; in A Pound of Flesh komen allemaal gebroken mannen voor en sterke vrouwen. Ik ga dat in dit boek omdraaien: een gebroken vrouw en een sterke man.

Ik sprak er gister over met de meiden tijdens de boottocht: de vrouwelijke hoofdpersonages in mijn boeken zijn erg sterk. Ik zie mijzelf graag als sterk en heb ergens ook het gevoel dat ik altijd sterk moet zijn. Sinds ik met mijn verloofde James samen ben, heb ik geleerd dat je als vrouw niet altijd sterk hoeft te zijn. Het is oké om niet oké te zijn. Dat maakt je absoluut geen mindere vrouw of feminist.

Je kan sterk zijn én kwetsbaar.
Absoluut! En James vertelt mij continu dat het oké is om kwetsbaar te zijn. Dat is iets wat ik nu ook graag wil verwerken in mijn boek. Ik ben ook enthousiast over dit boek omdat de vertelwijze anders is: ik schreef altijd vanuit de derde persoon verleden tijd, maar in dit boek schrijf ik vanuit het ik-perspectief en in tegenwoordige tijd.

Tof! Maar ook heel moeilijk, zeker?
Ja! Het is zo moeilijk. Tegenwoordige tijd is veel moeilijker dan je denkt. Ik moest gisteren lachen met de meiden omdat je opnieuw je taal uit moet vinden; gebruik je driven, drove of drive? Als schrijver is dit echter een leuke aanpassing, want op deze manier blijf ik mijzelf uitdagen en ontwikkel ik mijzelf steeds verder. Het zorgt er ook voor dat ik betrokken blijf bij het verhaal.

Dit bezoekje aan Amsterdam geeft mij ook veel inspiratie en het herinnert mij eraan waarom ik doe wat ik doe. Het is soms best moeilijk omdat je tijdens het schrijven in je eigen wereldje zit en je vergeet dat je iets creëert wat gepubliceerd wordt.

En wat iedereen leest!
Ja, dat vergeet ik dus continu. Maar dan kom ik hier, kan ik mensen ontmoeten zoals jij en de meiden tijdens de boottrip gisteren, en ontdek ik plots hoe dankbaar iedereen is voor de verhalen die ik schrijf. En dan denk ik: ‘Ja, dit is waarom ik schrijf. Mensen lezen wel degelijk mijn boeken.’ Dit soort bezoekjes geven mij echt een boost om naar huis te gaan en weer verder te schrijven.

Weet je tijdens het schrijven al hoe bepaalde verhaallijnen of personages zich gaan ontwikkelen?
Ik weet het begin en het eind, maar hoe ik van het begin naar het eind kom, staat niet vast. Ik zou graag iemand willen zijn die werkt met post-its en spidergrams, want ironisch genoeg ben ik een visual learner, maar het komt er uiteindelijk op neer dat ik liever schrijf dan dat ik van alles vastleg. Ik kan het altijd later nog aanpassen. Ik gooi liever alles neer op papier om daarna te kijken wat wel werkt en wat niet.

Toen ik fanfiction schreef, had ik ook nooit iets gepland. Ik wist hoe bepaalde dingen moesten gebeuren. Zo wist ik bij A Pound of Flesh precies hoe de eerste keer tussen Carter en Kat eruit zou zien: het zou gebeuren als Kat wist wie hij was. Hoe zij dat punt zouden bereiken, wist ik echter niet.

Is er dan ook een scène of verhaallijn die compleet anders werd dan je had verwacht?
Bij de verhaallijn van Riley begon ik vanaf nul. In de fanfiction kwam zijn verhaal niet aan bod. Het boek van Max was een stuk makkelijker omdat ik zijn personage al kende en wist hoe hij zich zou ontwikkelen. Bij Riley wist ik wat er met hem zou gebeuren, maar verder had ik geen idee. De hele setting stond nog niet vast. Wel wist ik dat ik met Riley ook nieuwe personages zou introduceren, zoals zijn broers.

A Measure of Love (Van jou) heeft mij dus absoluut de meeste moeite gekost. Ik schreef al 2 jaar achter elkaar boeken en werkte daarnaast als lerares, dus ik had ook iets minder puf. Ik herinner me nog dat ik James ‘save me!’ sms’jes stuurde tijdens het schrijven. Ironisch genoeg hoefde ik uiteindelijk het minst aan te passen aan dat boek, waarschijnlijk omdat ik minder bij het verhaal nadacht en gewoon schreef. Bij de andere boeken zat ik mijzelf soms in de weg, maar bij A Measure of Love ging ik terug naar de basis en ik ben dol op het resultaat.

Oké, en dan een vraagje specifiek over A Pound of Flesh; waarom noemt Carter Kat ‘peaches’?
Het was eigenlijk een soort grapje. In Twilight werd altijd gezegd ‘ze ruikt naar aardbeien’ of iets in die richting en dat was vervolgens in iedere fanfiction te lezen. Ik had iets van: ‘Oké, tijd voor een ander soort fruit.’ Dat is oprecht de enige reden waarom ik voor peaches heb gekozen. Ik vond het ook een schattige bijnaam die niet te slijmerig was. En ‘kiwi’ paste gewoon niet zo goed.

‘You’re my kiwi!’
Haha, ja! ‘You’re my cumquat!’

Laatste vraag: je was natuurlijk een fanfictionschrijfster, dus heb je nog auteurs die je kan aanraden die ook hun schrijfcarrière zijn begonnen met fanfiction?
J.M. Darhower!

Ik houd van haar. Heb je haar nieuwste boek, Ghosted, al gelezen?
Nee, nog niet. Ik ga haar trouwens in februari ontmoeten en ik ga zo hard fangirlen.

Fangirl dan alsjeblieft ook voor mij.
Ik houd van die vrouw. We zouden elkaar eigenlijk tijdens een andere signeersessie ontmoeten, maar ze kon uiteindelijk niet en ik was er kapot van. Ik heb al haar boeken gekocht, maar ik heb Emanicipation Proclamation (nu uitgegeven als Sempre) ook nog altijd als PDF op mijn computer staan en soms herlees ik mijn favoriete stukken.

Maar, wat betreft andere aanraders: alles van Christina Lauren! De hele Stouter-serie is briljant. En Tara Sue Me is ook een geweldige schrijver.

Zomer & Keuning, dankjewel voor deze onwijs toffe kans en voor het naar Nederland halen van Sophie Jackson. And Sophie, if you read this, thank you for chatting with me and signing my books! (Oh, and say hi to J.M. Darhower to me, I’m so jealous.)