J.M. Darhower – Grievous
Grievous
Scarlet Scars #2
338
Blurb:
Once upon a time, there was a girl who stopped believing in fairy tales after her innocence was stolen.
Morgan Myers is tired. So damn tired. Most people either push her around or brush her off, and she's not putting up with it anymore. Determined to reclaim the life that had been stolen from her, she puts her trust in the last person she ever expected to: the notorious they call Scar. Morgan sees a side of him that few people seem to know—the man, not the myth. Lorenzo. And what she sees, she likes, a lot more than she thought she would.
But fairy tales aren't real, as life likes to remind her. Some dragons, you just can't slay, no matter how hard you fight them. And when hers comes back around, breathing fire, she's forced to face some unimaginable horrors. But there's a white knight in combat boots out there that isn't afraid of monsters.
You see, it's impossible to be afraid of something you see every day in the mirror.
Een auteur die een volledige duologie uitbrengt in twee maanden? Ja, dan heb je al een streepje voor bij mij. Want kom op: als lezers ergens niet van houden, dan is het wachten op het laatste deel uit een serie. Voeg daar nog eens aan toe dat J.M. Darhower één van mijn favoriete auteurs is en deze serie voelde aan als een godsgeschenk. En ergens is dat wel een beetje waar, want deze duologie is echt heerlijk leesvoer.
Maybe we’re all crazy. Maybe the trick in life is just to find someone whose crazy plays well with your own.
Met een beoordeling van vier sterren, krijgt dit vervolg één ster minder dan Menace. Niet omdat dit een zwak vervolgdeel is (kom op: vier sterren!), maar omdat Grievous niet helemaal kan tippen aan de geweldigheid van het eerste deel. Menace is sexy, spannend én bevat een plottwist die ik totaal niet aan zag komen. Grievous is nog altijd sexy en spannend, maar Lorenzo en Scarlet waren een groot deel van het boek niet samen en dat vond ik jammer. Want hè: minder zwijmelmomentjes.
Begrijp me niet verkeerd: het verhaal zit prima in elkaar. Daar is absoluut niks op aan te merken. Lorenzo is nog altijd een levensgevaarlijk doetje (heerlijk personage!) en Scarlet wil ik een high five geven omdat ze retestoer is. Los van elkaar zijn ze geweldig, maar ik miste toch het geruzie tussen de twee en het feit dat Scarlet continu Lorenzo zijn grenzen test. Het komt zeker aan bod, maar minder dan in Menace.
For the first time in a long time, I feel this strange twinge inside of me. It’s hard to describe. It’s a tightening in my chest. It’s a tingling in my fingertips. It feels as if my lungs are trembling, like the weak punk bitches are trying to stop functioning. The woman has got me all fucked up here, flipped upside down and inside out. It’s like the striking of a match. All it needs is that spark.
Verder heb ik weinig op te merken aan Grievous. Het boek is spannend, weet continu te boeien en sluit het verhaal prima af. En (pas op: spoiler voor het eerste boek!) Lorenzo gaat té leuk om met Scarlet haar dochtertje. Ik heb zo hard om hun moeten lachen; ik kan me geen beter duo bedenken. Ondanks dat Lorenzo niet iemand is die zijn gevoelens uitspreekt, zeggen zijn daden genoeg over zijn gevoelens voor Scarlet.
Maar guys… dat einde? Het sluit het boek prima af hoor, maar ik ga wel huilen van geluk als er tóch een vervolg blijkt te komen.
Lees ook mijn recensie van:
Menace
Dit klinkt best tof! Ik lees niet vaak New Adult, maar jouw recensies over NA-boeken maken me steeds enthousiaster, haha. 🙂 Ik hoop stiekem dat dit boek in het Nederlands wordt vertaald, dat zou top zijn. Inclusief die fijne cover, HALLO ZEG.
YAY! Dit is niet helemaal NA (iets volwassener), maar desondanks wel een fijn boek voor NA-lezers die een boek zoeken met meer spanning en een wat duistere invalshoek. (Of lezers die gewoon van romantiek houden met ietwat verknipte personages en een vleugje misdaad.)
Alles van Darhower is echt zó tof. Ik hoop ook dat-ie vertaald gaat worden, maar ben bang van niet 🙁