Karen M. McManus – Een van ons liegt
Een van ons liegt (One of Us Is Lying)
Best of YA
304
Recensie-exemplaar, bedankt Best of YA!
Blurb:
De zeventienjarige Simon Kelleher heeft Bayview Highs beruchte roddel-app ontwikkeld. Hij kondigt groots aan dat hij sappige nieuwe verhalen over vier populaire medescholieren gaat onthullen. Maar dan sterft hij onverwacht voor hun neus.
Bronwyn, Cooper, Addy en Nate - het brein, de atleet, de prinses en de crimineel van de school - zijn het onderwerp van Simons roddels en veranderen in verdachten zodra bekend wordt dat zijn dood geen ongeluk was.
Wie is er te vertrouwen? Wie van hen is schuldig? Ieder van hen heeft iets te verberen. Ieder van hen zou het gedaan kunnen hebben, om te voorkomen dat de roddels op de app onthuld zouden worden. En een van hen liegt.
Als ik iets mis in het Nederlandse YA-boekenlandschap, dan zijn het YA-thrillers/mysteries. Ze zijn er wel, maar nog niet genoeg. Best of YA heeft onlangs twee boeken binnen dit genre uitgebracht: Een van ons liegt van Karen M. McManus (een whodunnit) en 13 minuten van Sarah Pinborough (een psychologische YA-thriller). Vandaag is het tijd voor mijn recensie van Een van ons liegt, een boek dat je continu doet gissen naar de moordenaar, maar het zijn vooral andere aspecten van het verhaal die mijn hart hebben veroverd.
In Een van ons liegt probeer je, samen met de hoofdpersonages, te ontdekken wie Simon heeft vermoord. Als lezer ontleed je ieder detail en ik had dan ook continu een andere dader op het oog. Waar ik het ene moment iemand van school erg verdacht vond, dacht ik een paar bladzijden later dat een familielid van één van de hoofdpersonages wel eens de dader kon zijn. Dit maakt Een van ons liegt heel leuk om te lezen, want je bent als lezer iedere bladzijde aan het speculeren.
Ik kniel naast Simon. Zijn ogen knallen bijna uit zijn hoofd, zijn lippen zien blauw en hij maakt afschuwelijke stikgeluiden. Nate houdt Simons rugzak op zijn kop en graait in de puinhoop van boeken, papieren en kleren die eruit is gevallen. ‘Simon, waar je bewaar je dat ding?’ vraagt hij, terwijl hij het voorvakje openritst en er twee gewone pennen en een sleutelbos uit haalt. Maar Simon kan al niet meer praten.
Waar ik had verwacht dat er plotwendingen zouden zijn die mij met open mond achter zouden laten, bleek dat niet het geval te zijn. Ja, er zijn ontzettend veel twists, maar geen enkele vond ik écht verrassend of shockerend. Dat vond ik trouwens niet erg hoor; het was leuk geweest als het boek mij flabbergasted achter had gelaten, maar het boek is nu al erg tof. De uiteindelijke moordenaar vond ik trouwens een prima twist, al had ik het ergens al wel verwacht.
Waar het whodunnit-aspect van het verhaal leuk is, is het vooral iets ander dat mijn hart heeft veroverd: de personages en hun relatie met elkaar. Waar menig auteur ervoor zou kiezen om de personages tegen elkaar op te zetten, gebruikt McManus de moord juist als middel om de personages dichter tot elkaar te brengen. En verdorie, wat vond ik het fijn om over die vriendschap te lezen. Ieder personage maakt een mooie ontwikkeling door en je ziet hen echt veranderen naarmate de tijd verstrijkt.
Toen ik het boek dichtsloeg merkte ik dan ook dat vooral de vriendschappen in dit boek indruk op mij hebben gemaakt en niet eens zozeer het hele ‘wie is de moordenaar?‘ gedoe. Het is gewoon heel lief en aandoenlijk om te zien hoe de personages steeds meer voor elkaar open gaan staan en elkaar steunen in moeilijke situaties.
Vorige week stapte ik op school uit mijn auto op hetzelfde moment dat Addy uit die van haar zus kwam. De wind waaide door haar korte kapsel. We hadden allebei een zonnebril op (een zinloze poging om onopvallend in de menigte op te gaan) en schonken elkaar onze gebruikelijke straklippige ‘ik-kan-nog-steeds-niet-geloven-dat-dit-echt-is’-glimlach. We waren nog geen paar passen verder of we zagen Nate naar Bronwyns auto benen en het portier overdreven hoffelijk opentrekken. Hij grijnsde breed toen ze uitstapte en zij schonk hem een blik waar Addy en ik achter onze donkere glazen weer om moesten gniffelen. Met zijn vieren liepen we in een bijna keurige rij naar de achteringang.
Alhoewel Een van ons liegt geen boek is dat mij op het puntje van mijn stoel deed zitten, is het wel een verhaal dat ik met ontzettend veel plezier heb gelezen. Het boek leest vlot weg, bevat geweldige personages en het continue whodunnit-vraagstuk is ook erg tof. Maar de vriendschappen? Ja, die hebben mijn hart pas écht veroverd.
Ik ben erg benieuwd naar dit boek, deze staat al erg lang op mijn TBR. Door deze recensie ben ik nog nieuwsgieriger geworden, ik ben namelijk dol op psychologische thrillers, fijn dat er nu ook een YA variant is!
Jaaa, ik houd ook enorm van psychologische thrillers! Echt fijn dat Best of YA gelijk twee naar het Nederlands heeft vertaald. Heb je de boeken van Abigail Haas trouwens al gelezen? Wat mij de beste psychologische YA-thrillers ever!
Nee haar boeken ken ik ook nog niet, bedankt voor de tip! Ik ga haar boeken meteen opzoeken 🙂