Katie Dale – Het leven van de ander
Het leven van de ander (Someone Else's Life)
Familie, Romantiek, Drama
Karakter
445
Recensie-exemplaar, bedankt Karakter!
Blurb:
Als Trudie Kenning na een lang ziekbed sterft aan de erfelijke en nog altijd dodelijke ziekte van Huntington stort het leven van haar achttienjarige dochter Rosie in. Ze verliest niet alleen haar moeder, maar blijft ook achter met kwellende vragen: heeft zij het gen dat de ziekte veroorzaakt ook? Zal haar leven net zo eindigen als dat van haar moeder? Als ze besluit haar DNA te laten testen zodat ze weet waar ze aan toe is, doet Sarah, de beste vriendin van haar moeder en tevens de verloskundige die Rosie achttien jaar eerder geboren heeft zien worden, een bekentenis. Trudie zou niet Rosies echte moeder zijn geweest...
Hoe is dit mogelijk? Rouwt ze om een moeder die niet de hare is? Maar als Trudie niet haar moeder was, wie was dat dan wel? Overweldigd door emoties besluit Rosie op zoek te gaan naar haar biologische moeder.
Maar al snel ziet Rosie zich geconfronteerd met een hartverscheurend dilemma - moet ze in de leugen blijven leven of een waarheid aan het licht brengen die de levens van iedereen om haar heen op hun kop zal zetten?
Begin deze maand viel Het leven van de ander bij mij op de mat. Ik was nieuwsgierig naar het boek vanwege het plot: een meisje ontdekt dat haar moeder niet haar moeder is, waarna ze op zoek gaat naar de waarheid. Een verhaallijn die heel aangrijpend kan zijn, maar helaas bleek dat bij Het leven van de ander minder het geval te zijn.
In Het leven van de ander gebeurt veel. Héél veel. Zoveel dat ik eigenlijk maar weinig kan zeggen zonder dat ik enkele plotwendingen ga verklappen. Waar ik normaal een groot fan ben van een verhaal dat je continu weet te verbazen met nieuwe plottwists, vond ik het in dit geval overheersen. Wat een aangrijpend verhaal had kunnen zijn, lijkt nu meer op een melodramatische televisieserie vol over-the-top gebeurtenissen. De geloofwaardigheid van het verhaal wordt op het spel gezet en de mooie boodschap gaat ook verloren.
Ik had nooit iets achter het vertrouwde gerinkel van haar armbanden gezocht waardoor ik haar kon horen aankomen. En wanneer ze weer eens niet stil kon zitten voor de televisie, had ik altijd op haar gemopperd. En zelfs toen ik nog verder terugging in mijn geheugen, toen ik klein was, kwam er ineens van alles naar boven. Dingen die destijds niets leken te betekenen. Zoals dat ze met kaarten altijd van me verloor.
Katie Dale is een groot fan van uitroeptekens, waardoor conversaties en gedachtegangen geforceerd aanvoelen. Daarnaast zijn de situaties niet altijd even geloofwaardig. Dale heeft wat concessies gedaan om het verhaal in een bepaalde richting te duwen, maar het resultaat is wel dat je soms met opgetrokken wenkbrauwen leest omdat (bijvoorbeeld) een eerste ontmoeting totaal niet realistisch is.
Hoofdpersonage Rosie werkte mij behoorlijk op de zenuwen tijdens het lezen. Waar ik haar in het begin vooral zielig vond, veranderde dat gevoel naarmate ik vorderde in het boek. Ze wil zó graag achter de waarheid komen, dat ze erg egoïstisch handelt; ze houdt totaal geen rekening met de mensen om haar heen. Eén van de andere hoofdpersonages (waar ik weinig over kan zeggen vanwege spoilers) vond ik een stuk interessanter vanwege de problemen waar diegene mee kampt.
Ik heb het huntingon-gen niet geërfd. Ik zal de ziekte nooit krijgen. Alles waar ik bang voor was, zal nooit werkelijkheid worden. Wat mijn moeder is overkomen, zal mij bespaard blijven. Omdat ze mijn moeder niet was. Dikke tranen biggelen over mijn wangen.
Daarentegen heb ik alleen maar positieve woorden voor de manier waarop de ziekte van Huntington behandeld wordt in dit boek. De ziekte wordt goed uitgelegd (fijn voor mensen die er niet goed bekend mee zijn) en de angsten die het met zich meebrengt worden goed naar voren gebracht. Het begin van Het leven van de ander is wat mij betreft het sterkst omdat de gevolgen van de ziekte goed naar voren worden gebracht zonder dat het overstemd wordt door dramatische onthullingen en gesprekken; de ziekte is al heftig genoeg.
Al met al vond ik Het leven van de ander dus niet zo’n succes. Katie Dale wilde een aangrijpend verhaal neerzetten over een meisje dat ontdekt wie zij is, maar zij wilde teveel dingen verwerken in het verhaal, waardoor het plot ongeloofwaardig en melodramatisch aanvoelde. Het boek bevat enkele sterke scenes, maar die delven helaas het onderspit. Een verhaallijn die veel potentie had, maar de uitwerking valt tegen. Jammer!
Uitroeptekens in boeken zijn idd gevaarlijk!!!!!!!!!!!!!!!!!! :-p Ik zondig er ook wel eens tegen bij het schrijven, maar tijdens het lezen kan ik me er zo aan storen in andere boeken.
Het voelt zo geforceerd aan! Ik kan me er echt enorm aan ergeren, al maak ik me er inderdaad ook schuldig aan! Misschien dus maar goed dat ik geen boek schrijf!
(Ik krijg de kriebels van mijn eigen tekst, hahahaha)
Jammer! Ik heb het boek ook binnen gekregen, maar heb er eigenlijk nog niet echt naar gekeken.
Hopelijk bevalt-ie jou beter!