Liefdesdriehoeken & dubbele standaarden

Ik houd niet van liefdesdriehoeken in boeken. Klaar. Oké, meestal dan, want soms komt het voor dat ik een liefdesdriehoek eigenlijk wel leuk vind in een boek. Maar dat ga ik niet te hard zeggen hoor, want het komt maar weinig voor.

Maar oké: liefdesdriehoeken dus. Ik weet niet waarom, maar auteurs lijken er verzot op te zijn. Het meisje dat maar niet kan kiezen tussen het engelachtige koppie van haar klasgenoot en de badboy hunk die altijd op de straten rondstruint. Hartstikke leuk hoor en ik vind het heel tof voor die meiden dat ze niet één, maar twee hunks weten te strikken… maar kom op: ik word er wel een beetje moe van als ze constant blijft twijfelen tussen één van de twee jongens.

Want zo’n liefdesdriehoek neemt niet de helft van boek in beslag, nope: sommige auteurs maken er gewoon drie boeken van. In al die boeken weet het meisje écht niet wie ze moet kiezen, dus kloot ze maar wat aan met beide jongens. En dat is waar het fout gaat. Ik kan het sowieso nooit hebben als meiden dit doen in verhalen, want als ik ergens een hekel aan heb, dan is het als mensen bedrogen worden of vreemdgaan. Gewoon niet doen, klaar. Maak een keuze en sta erachter.

In boeken wordt het geaccepteerd dat meiden dit doen, maar stel je eens voor dat een jongen tussen twee meiden twijfelt. Hij zoent met beide meiden, gaat misschien zelfs wat stappen verder en zegt constant: ‘Ik weet het niet! Ik weet het écht niet! Dit kost tijd, geef me ruimte.’ Als dat zou gebeuren in boeken, dan hebben we hoogstwaarschijnlijk een groot deel van de boekcommunity achter die auteur aan met hooivorken en al. We vinden die jongen dan een klootzak; hij maakt misbruik van de meiden en hij snoept van twee walletjes.

Niet cool, dus.

Maar HO! Hoezo accepteren wij wel dat meiden van twee walletjes snoepen, maar niet dat jongens het doen? Waar zit het verschil tussen deze twee verhaallijnen? Het is een beetje hetzelfde geval als de eeuwige ‘als een jongen seks heeft met veel meiden is het een held, als een meisje het doet dan is ze een slet’ bullshit. Er wordt met twee maten gemeten.

Ik zal eerlijk zijn: als een jongen in een boek niet kan kiezen tussen twee meiden, dan haak ik snel af. Maar als een meisje het doet, dan blijf ik vaak wel lezen. Waarom? Hoogstwaarschijnlijk omdat ik er niet aan moet denken dat ik één van de meiden ben tussen wie een jongen niet kan kiezen. Terwijl als een meisje niet kan kiezen… Tja, dan zwijmelen we stiekem toch wel een beetje mee, want stiekem snappen we wel waarom ze niet kan kiezen.

Ook ik meet dus met twee maten, dat ga ik niet eens ontkennen. Fout? Jup. Absolutely. Ik heb dan wel een hekel aan liefdesdriehoeken, maar ik accepteer het sneller wanneer een meisje niet kan kiezen tussen twee jongens. Maar hey, wat mij betreft mogen liefdesdriehoeken gerust geband worden hoor: ik word er toch wel een beetje moe van.

Wat vind jij: wordt er met twee maten gemeten? En hoe sta jij tegenover deze hele kwestie? Share in the comments below!