Lisa Thompson – De goudvisjongen
De goudvisjongen (The Goldfish Boy)
Uitgeverij Meis & Maas
330
Recensie-exemplaar, bedankt Meis & Maas!
Blurb:
Matthew wil het liefst alles brandschoon houden en krijgt het Spaans benauwd van het getal 13. Hij is al weken niet naar school geweest en weigert bovendien zijn slaapkamer uit te komen. Om de tijd te doden observeert hij zijn buren vanuit zijn slaapkamerraam en maakt hij aantekeningen over al hun doen en laten.
Wanneer de peuter die bij de buurman logeert vermist wordt, is Matthew de laatste die hem heeft gezien. Opeens wordt hij de belangrijkste persoon bij het ophelderen van deze raadselachtige verdwijning en zijn al zijn buren verdachten. Lukt het Matthew om het mysterie te ontrafelen?
Waar ik normaal niet zo snel boeken lees die gaan over personages van een jaar of 12, trok het verhaal van De goudvisjongen mij wel heel erg. Ik kreeg namelijk het idee dat dit een verhaal is dat zowel interessant is voor jonge lezers, als voor volwassenen. Het boek stond dan ook al een tijdje op mijn TBR, maar toch kwam het er steeds maar niet van om ’t ook daadwerkelijk te lezen. (Jullie kennen ’t wel: too many books, not enough money and time.) Maar, dankzij Meis & Maas heb ik het boek dan eindelijk kunnen lezen! En om gelijk met de deur in huis te vallen: dit boek is van buiten net zo mooi als van binnen.
Nu verwachten jullie misschien dat ik een heel positief verhaal af ga steken over hoe ik direct in het verhaal zat, maar eh… dat was dus niet het geval. Het duurde namelijk een tijd voordat ik mij goed in het verhaal kon verliezen. Niet omdat het boek saai was of slecht geschreven, maar simpelweg omdat het verhaal van Matthew zich in een klein wereldje afspeelt: door zijn smetvrees komt hij amper buiten en spendeert hij zijn tijd vooral thuis, in zijn kamer. De eerste 150 pagina’s vond ik De goudvisjongen dan ook prima leesvoer, maar écht boeien deed het nog niet. Dankzij het gezelschap van de buurtbewoners (en in het bijzonder Melody), werd het verhaal echter steeds interessanter.
‘En heb je dat aan iemand verteld? Dat je een peuter hebt gezien die helemaal alleen was? Vlak bij de straat?’
Ik knipperde met mijn ogen.
‘Ik… ik, nou, nee. Ik dacht dat zijn opa in de buurt was. Ik vond er niets verkeerd aan. En hij was niet vlak bij de straat. Het poortje was dicht.’
De politieman schreef iets op en keek me toen aan.
‘En waarom viel jou zoiets op?’
Waar Lisa Thompson goed in is geslaagd, is het neerzetten van Matthew als personage. Matthew is een 12-jarige jongen die door een gebeurtenis in het verleden smetvrees heeft ontwikkeld. Zijn ouders kunnen hier totaal niet mee omgaan en worden moedeloos van het feit dat Matthew zich, keer op keer, obsessief blijft gedragen. De zoektocht naar Teddy zorgt er echter voor dat hij zijn grenzen verlegt: misschien niet heel ver, maar iedere keer gaat hij nét een stukje verder. Melody, een leeftijdsgenootje, helpt hem bij zijn zoektocht. En verdorie, wat was het leuk om over de twee te lezen! Matthew wil in eerste instantie niks met haar te maken hebben, maar ze weet zich toch onmisbaar te maken in de zoektocht naar Teddy. Alle scènes tussen Matthew en Melody waren goud.
Het zijn vooral de laatste 50 pagina’s van De goudvisjongen die mijn hart hebben veroverd. Zo vond ik de ontknoping erg goed gedaan en (redelijk) onverwacht. Maar, de onthulling van wie de dader is, is voor mij absoluut niet het hoogtepunt van het boek. Het zijn de gesprekken die Matthew heeft met de mensen om hem heen, waaronder zijn ouders en Oude Nina, die mijn hart veroverden. Het is dan ook niet de zoektocht naar Teddy, maar Matthew en de reis die hij doormaakt, die van De goudvisjongen een succes maakten. Alles wat Matthew in De goudvisjongen meemaakt, draagt bij aan het overwinnen van zijn smetvrees en het creëren van begrip bij de mensen om hem heen. Het is hartverscheurend mooi op een positieve manier.
Ik had geen keus. Melody was misschien een beetje vreemd, maar er was niemand anders aan wie ik het kon vragen. Ik haalde twee keer diep adem. Na deze e-mail zou ik me hebben blootgegeven. Was ik kwetsbaar. De tissue gleed van mijn wijsvinger, dus die wikkelde ik er weer zo strak mogelijk omheen voordat ik schreef: wil je latex handschoenen voor me kopen? Een hele doos. Als we elkaar zien, betaal ik je terug.
Ik kan het niet laten om ook even de illustraties bij ieder hoofdstuk te benoemen, want ik vind ze zó leuk. Normaal vallen dat soort dingen mij niet zo op (ik kijk vaak over afbeeldingen e.d. heen), maar in dit geval was ik ieder hoofdstuk weer benieuwd naar wat afgebeeld zou staan. Ik vind de illustraties echt heel grappig en tof! Het geeft net dat beetje extra aan het verhaal.
Toen ik De goudvisjongen dichtsloeg, moest ik toch wel wat traantjes wegknipperen. Ondanks dat het dus even duurde voordat De goudvisjongen mijn aandacht volledig had, heeft het einde dat dubbel en dwars goedgemaakt. Het verhaal van Matthew is zowel aandoenlijk als hartverscheurend; een aanrader voor jong én oud.
Ahh deze lijkt mij ook erg leuk! Denk dat ik ‘m op mijn verlanglijstje zet 🙂
Jaaaaaa dit is zo’n mooi boek! 😀
Mooie recensie! Normaal ben ik ook niet zo voor jonge personages, maar deze lijkt me ontzettend fijn. Bedankt voor de tip. 🙂
Graag gedaan! En hij is inderdaad heel fijn, ook als je niet zo graag over jonge personages leest. Het boek is duidelijk geschreven voor jonge én oudere lezers, waardoor ’t verhaal totaal niet ‘jeugdig’ overkomt. Ik denk ook dat je als oudere lezer alles uit het verhaal goed meekrijgt, terwijl jongere lezers bepaalde dingetjes missen die ’t verhaal juist zo mooi maken.
Fijne recensie. Ik ben erg benieuwd naar dit boek, het verhaal klinkt erg bijzonder én ook wel leuk dat het door de ogen van een 12-jarig jongetje is. De vormgeving van dit boek is ook echt prachtig trouwens 🙂
Ja, het boek is zo mooi vormgegeven! Het is ook nog eens een hardcover (ik hartje hardcovers), dus hij staat echt prachtig in de kast <3 (En over de tekeningen in 't boek ben ik al helemaal enthousiast, haha.)