M.A. Bennett – S.T.A.G.S.

Titel: S.T.A.G.S.
Auteur:: M.A. Bennett
Uitgever: Meis & Maas
Pagina’s: 370
Bron: Recensie-exemplaar, bedankt Meis & Maas!

• 
• 
• 

Toen ik de blurb van S.T.A.G.S. las, was ik gelijk enthousiast. Een dodelijk weekend? Jagen op mensen? Count. Me. In. Toen Meis & Maas vroeg of ik mee wilde doen aan de blogtournee, twijfelde ik dan ook geen moment.

Het kostte mij flink wat moeite om in het verhaal te komen, wat vooral te maken heeft met het feit dat het eerste deel van het boek een enorme infodump is. In zo’n 30 pagina’s vertelt Bennett je van alles over S.T.A.G.S., Greer, haar familie en haar vrienden. Wanneer Greer de uitnodiging krijgt, stopt de infodump gelukkig grotendeels. Maar toch: het is geen fijn begin van het verhaal. Bennett had beter de tijd kunnen nemen om het verhaal wat rustiger aan de lezer uit te leggen, want nu was het te veel van het goede.

‘Hield mammie nie vajjou?’ zei hij met een afschuwelijk brabbelstemmetje.
Ik haalde mijn schouders op. ‘Blijkbaar niet,’ zei ik luchtig, maar ik bad dat hij me met rust zou laten. Ik had het gevoel dat ik niet meer kon praten. Er leek een vreemde brok in mijn keel te zitten.

S.T.A.G.S. is verder een boek waar ik gemengde gevoelens over heb. Het leest ontzettend vlot weg (ik heb het in één dag gelezen) en is fijn neergepend (met uitzondering van de eerste 30 pagina’s). Maar… ik en Greer konden het écht niet met elkaar vinden. Zo moet ze continu benoemen dat ze een feminist is, maar plaatst ze de hele tijd opmerkingen waaruit blijkt dat ze absoluut niet weet wat een feminist zijn inhoudt. Zo ben je volgens haar een slechte feminist als je een jongen knap vindt. En ik weet: dat is misschien een stom dingetje om over te vallen, maar het is iets waar ik mij in boeken enorm aan kan ergeren, want zo helpen we het hele ‘feministen zijn stom en haten mannen’-gezeur natuurlijk niet de wereld uit.

Daarnaast is Greer ook een echte filmkenner, wat ze duidelijk maakt door iedere 3 pagina’s naar een filmscène te verwijzen. In het begin is dat leuk, maar op een gegeven moment haalde het echt het bloed onder mijn nagels vandaan. Het lag er zó dik bovenop. Ik vond de twee andere personages die de uitnodiging hadden gekregen veel leuker om over te lezen. Toegegeven: eigenlijk alle personages vallen onder een stereotype, maar dat vond ik niet vervelend.

Ik zou mezelf kunnen voorhouden – dat hóú ik mezelf ook voor – dat Henry eigenlijk degene was die het hert neerschoot, maar diep vanbinnen weet ik dat ik het was, dat mijn vinger onder de zijne op de trekker lag, hij was de dirigent maar ik was het instrument.

Toen ik de blurb las, had ik een verhaal verwacht dat bol staat van de spanning en waarin de hoofdpersonages continu opgejaagd worden. Dat bleek echter niet zo te zijn: dit is een hele tamme thriller. Gebeuren er nare dingen? Ja, maar het is allemaal héél soft. Er was één moment dat ik enigszins spannend vond in S.T.A.G.S., maar verder had ik vooral een ‘was dit het?’-gevoel bij het thriller-aspect. Ik had een boek verwacht met spanning à la The Hunger Games, maar dit is absoluut geen verhaal waarin de personages moeten vechten en rennen voor hun leven. Begrijp me niet verkeerd: S.T.A.G.S. wist prima mijn aandacht vast te houden en ik vloog door de bladzijden heen, maar het was geen thriller zoals ik had verwacht.

Het einde was wat raar, want het liep een stuk langer door dan ik had verwacht. Op een gegeven moment denk je de climax van het verhaal bereikt te hebben, maar het verhaal gaat dan nog een flink aantal pagina’s door. En waar ik snap wat Bennett wilde doen, is de uitwerking toch ietsje minder: het einde voelt wat geforceerd. De puzzelstukjes hadden eigenlijk al aan het begin gelegd moeten worden, maar worden door Bennett pas aan het einde in het spel gegooid. Het resultaat is een afsluiting die enigszins benieuwd maakt naar een eventueel vervolg, maar vooral wat onnodig aandoet.

Ik ging aan de andere kant van de berg afgewezen kleren zitten en spreidde mijn handen. ‘Wat gaat er gebeuren? Hoe ziet het weekend eruit?’
‘O, het wordt énig,’ zei ze op precies dezelfde toon als Henry. ‘De jachtopzichters komen ons stipt om vijf uur halen. Het is niet zo lang rijden. Longcross ligt in het Lake District, een uurtje naar het zuiden ongeveer. Ideaal jagen daar.’

Mijn recensie doet misschien wat negatief aan als je kijkt naar mijn beoordeling, maar dat komt omdat ik gemengde gevoelens heb over dit boek: S.T.A.G.S. was absoluut niet wat ik ervan had verwacht, maar het is geen slecht boek. Het is geen bloedstollend verhaal zoals de blurb doet vermoeden, maar het weet wel prima je aandacht vast te houden. Greer was absoluut niet mijn soort personage, maar oké: dat is persoonlijk. Een kleine drie sterren dus voor S.T.A.G.S.: geen topper, maar een prima boek voor tussendoor.

En eh, even terzijde: kan iemand dit boek voor mij verfilmen? Dit verhaal zou het namelijk echt kneitergoed doen op het grote scherm.

De blogtournee gaat morgen verder op de blog van Annabel.

Liefs, Lisa

Volg mij op: Bloglovin | Facebook | Twitter | Instagram | Goodreads