Maakt de dood van een personage een boek gedenkwaardig?
Ik heb ondertussen al heel wat boeken gelezen waarin personages doodgaan. Dan bedoel ik niet een verhaal waar in de blurb al vermeld staat ‘wanneer … overlijdt’, maar een verhaal waarbij een personage totaal onverwacht het loodje legt. Oftewel: jankverhalen waardoor je minutenlang in shock naar je boek zit te staren. Ondanks dat ik dat soort verhalen altijd vreselijk vind om te lezen, moet ik toegeven dat het stiekem ook wel wat heeft.
Ik ga natuurlijk geen boeken noemen aangezien ik jullie niet wil spoilen, maar er is één boek (dat ik ook op LNSB heb gerecenseerd… Zoeken maar!) dat mij enorm is bijgebleven vanwege de dood van één van de personages. Ik ging er serieus even emotioneel aan kapot; ik kon, op de dag dat ik het boek uitlas, aan niks anders denken dan het verhaal. Een ander boek lezen was al helemaal geen optie. Ik had een serieuze bookhangover… en als ik eraan terugdenk, dan krijg ik er weer een beetje last van.
Dat deed mij denken: zorgen dit soort gebeurtenissen ervoor dat een boek gedenkwaardig is? Want boeken met een happily ever after zijn heel leuk, maar ik moet eerlijk toegeven dat ik nooit aan ze denk als ‘het boek dat ervoor zorgde dat…’. Het is gewoon een tof boek om te lezen, maar het zijn geen boeken die emoties in mij losmaken wanneer ik simpelweg naar de cover kijk. De boeken die mij emotioneel wisten te raken omdat een personage overleed, blijven mij echter wel vaak bij.
Voor mij is het dus zeker wel zo dat een boek gedenkwaardig is als een personage overlijdt… MITS het op een goede manier is gedaan. Er zijn ook boeken waarbij de dood van een personage totaal geen nut dient en waarbij het voor mij aanvoelde als een goedkope manier om de lezer te choqueren (ik heb het over het laatste boek uit een bekende YA serie, hmmm?).
Wat vinden jullie? Maakt de dood een boek gedenkwaardig?
Ik las ook eens een boek waarin de hoofdpersoon dood ging. maar op zo’n manier dat ik echt zijn dood moest verwerken. Heb er ook heel lang over gedaan… En nu raad ik nog steeds iedereen dat boek aan. 🙂 dus ik denk dat je gelijk hebt. Mits de dood indd goed is uitgewerkt.
Ja, precies! Er zijn genoeg boeken waarin personages doodgaan, die ik niet vaak genoeg aan kan raden omdat ze zo goed zijn. Maar dan heb je ook soms boeken waarin een dood zonder goede reden lijkt te gebeuren en dan heb ik er echt een hekel aan!
Ja indd, snap ik. Maar ik heb een nog grotere hekel aan iemand die bijna dood gaat, maar dat er dan alsnog een happydepeppy einde komt
Ik ben het echt helemaal met je eens! Mooi verwoord!
Denk dat ik wel weet over welk boek je het hebt 😀 Ik vond het wel een ‘dappere’ maar ook een ‘egoïstische’ keuze van de auteur, want het boek is inderdaad gedenkwaardig, brengt veel emoties los etc, maar langs de andere kant … Ik weet niet, een beetje ondankbaar naar je lezers en je personage toe? Ze heeft zo veel overleeft, en dat het dat dan allemaal niet waard geweest is omdat ze toch sneuvelt is een beetje, tja, sneu.
Haha jep, we hebben het over hetzelfde boek! Ik moet eerlijk zeggen dat ik de boeken sowieso al niet bijzonder vond, dus ik vond het totaal niet gedenkwaardig/emotioneel etc. Als het verhaal goed in elkaar zit, dan vind ik het niet echt ondankbaar naar de lezers toe (soms kan het gewoon niet anders gezien het verhaal). Maar bij dit boek had ik echt het idee dat het om de ‘shockfactor’ ging en dat ze op deze manier iets had van ‘…you know what, ik laat iemand sterven en dan is dit boek gelijk EPISCH.’
Ja ik snap wat je bedoelt! Ik zou het alleszins niet kunnen denk ik, mijn hoofdpersonage zo maar even een kopje kleiner maken :p randpersonages ‘vermoorden’ vind ik al moeilijk genoeg 😀