Mariana Zapata – The Wall of Winnipeg and Me
The Wall of Winnipeg and Me
673
Blurb:
Vanessa Mazur knows she's doing the right thing. She shouldn't feel bad for quitting. Being an assistant/housekeeper/fairy godmother to the top defensive end in the National Football Organization was always supposed to be temporary. She has plans and none of them include washing extra-large underwear longer than necessary.
But when Aiden Graves shows up at her door wanting her to come back, she's beyond shocked.
For two years, the man known as The Wall of Winnipeg couldn't find it in him to tell her good morning or congratulate her on her birthday. Now? He's asking for the unthinkable.
What do you say to the man who is used to getting everything he wants?
Ik wil bij dezen graag mijn liefde verklaren aan alle boeken van Mariana Zapata. Het is alles waarvan ik nooit wist dat ik het nodig had in mijn leven. Nee oké, dat is ook niet waar: ik wist dat ik geweldige slow burn romance boeken nodig had in mijn leven, maar ik ben nog nooit een auteur tegengekomen die het ook echt goed neer weet te pennen. Tot Mariana Zapata.
In The Wall of Winnipeg besluit Vanessa Mazur haar baantje als assistent van Aiden Graves (een bekende rugby-speler) op te zeggen voor een leven als freelancer. En waar je verwacht dat Aiden op zijn minst een ‘dankje’ of ‘jammer’ eruit zou kunnen gooien, blijkt dat te veel moeite voor hem te zijn. Wanneer Aiden een tijd later bij haar voor de deur staat omdat hij haar hulp wil, staat Vanessa dan ook niet te springen. Maar wanneer hij een aanbod doet dat zij niet kan weigeren, moeten de twee noodgedwongen meer tijd met elkaar doorbrengen.
Oh, I’d heard him. Loud and clear. That was why I wanted to kill him. Which basically showed how amazing the human mind was; how you could care about someone but want to slit his or her throat at the same time. Like having a sister who you wanted to punch right in the ovaries. You still loved her, you just wanted to sock her right in the baby-maker to teach her a lesson—not that I knew from experience or anything.
Vanessa is een ontzettend fijn personage dat haar mannetje staat. Ze heeft in haar leven al meer dan genoeg nare dingen meegemaakt en ze laat absoluut niet meer over zichzelf heenlopen. Ik houd van het feit dat ze Aiden regelmatig op zijn plek zette als hij zich weer als een botte boer gedroeg; ze was niet bang hem op zijn fouten te wijzen. Hun relatie ontwikkelt zich heel langzaam en het is absoluut niet zo dat ze plots als een blok voor elkaar vallen. Wat trouwens enorm bizar zou zijn, aangezien Vanessa best wat shit over zich heen heeft gekregen door Aiden.
The Wall of Winnipeg telt aardig wat bladzijden, maar geloof mij als ik zeg dat er geen pagina te veel is. Mariana neemt de tijd om de personages uit te werken en vorm te geven, wat het gehele verhaal zoveel meer diepte geeft. Zo heeft Vanessa familieproblemen en man, ik wilde haar soms echt een dikke knuffel geven. Maar juist omdat Mariana de tijd neemt, kan ze dat soort dingen (die belangrijk zijn voor het verhaal) goed naar voren brengen. En omdat je de personages zo goed kent, zijn ze des te hartverscheurender.
I had a temper. I got angry easily. But I had made myself learn how to control it. I had decided early on that I wasn’t going to let that emotion define me. I wanted to be better. I wanted to be a good person. I wanted to be someone—not necessarily someone great or someone important—but someone I could live with.
Ieder woord heeft een doel; jou als lezer verder het verhaal intrekken. En verdorie: dat krijgt ze 100% voor elkaar. Verwacht geen oppervlakkig verhaal waarbij de personages zonder enige reden voor elkaar lijken te vallen, want dat is dit boek niet. Het verhaal is niet bijzonder spannend, maar dat hoeft ook niet, want de personages zijn interessant genoeg om het verhaal te tillen. Wat houd ik ontzettend veel van boeken als deze waarbij je de personages door en door leert kennen en de kleinste dingen de grootste betekenis kunnen hebben.
Dat zal ik doen Lisa!
Het lijkt wel of de boeken tegenwoordig steeds dikker worden! Maar als je zegt dat het geen bladzijde teveel is, zal ik me er toch eens aan wagen, want het lijkt me wel een leuk boek.
Mariana Zapata haar boeken tellen (bijna) allemaal behoorlijk wat pagina’s! Meer om van te houden 😛 Maar hij is echt heel leuk; laat me vooral weten wat je ervan vind als je ‘m hebt gelezen 😀
Ha wat toevallig, heb deze ook net gelezen! Heerlijk boek 🙂