Marissa Meyer – Scarlet
Scarlet
The Lunar Chronicles #2
Fantasy, Dystopie, Romantiek
Manteau
380
Blurb:
Terwijl Cinder verwoed pogingen onderneemt om te ontsnappen uit de gevangenis, is aan de andere kant van de wereld, in Frankrijk, Scarlet Benoit op zoek naar haar verdwenen grootmoeder. Tijdens haar tocht ontdekt ze dat haar grootmoeder veel geheimen had. Wanneer ze Wolf, een rebel, ontmoet, lijkt hij de enige die haar kan helpen, ook al zegt haar instinct dat ze hem niet kan vertrouwen. Ondanks zijn duistere verleden, voelt Scarlet zich toch aangetrokken tot hem.
Het speurwerk van Scarlet en Wolf brengt hen op het pad van Cinder, en hun verhaal blijkt veel meer verbonden dan ze konden vermoeden. Samen moeten ze alles op alles zetten om uit de handen te blijven van de geslepen Lunar koningin Selena, die bereid is tot alles om van prins Kai haar man, haar koning maar vooral haar gevangene te maken.
In januari las ik Cinder, het eerste deel uit de Lunar Chronicles-serie. Het eerste deel vond ik ontzettend leuk, ondanks dat het boek mij eerst niks leek. Waar ik vroeger series in één keer las, doe ik dat sinds een tijdje niet meer. Ondanks dat Scarlet mij geweldig leek, las ik dus eerst wat andere titels tussendoor. Nu heb ik ’t boek eindelijk gelezen en ondanks dat ik ‘m niet zo fantastisch vond als verwacht, vond ik ’t wel een fijn vervolg op Cinder.
Waar Cinder mij direct in zijn greep had, duurde het een tijd voordat ik Scarlet ook maar enigszins interessant begon te vinden. Ik vond het boek echt ontzettend traag beginnen. Het verhaal van Scarlet is interessant en ik kon haar als personage direct waarderen (ze zegt waar het op staat, I love that!), maar toch miste er een bepaalde klik. Pas toen het ‘avontuur’ begon, werd het verhaal stukje bij beetje interessanter. De omslag van ‘… is dit het?’ naar ‘GEEF ME MEEEERRRRRR’ vond heel plots plaats.
She did not know that the wolf was a wicked sort of animal, and she was not afraid of him.
Ik dacht dat het verhaal alleen verteld zou worden door Scarlet (en eventueel Wolf), maar ook o.a. Kai en Cinder komen aan het woord. En om heel eerlijk te zijn: daar was ik niet zo fan van. Ik vond Cinder haar hoofdstukken vaak te langdradig. Ja, de hoofdstukken dragen wel degelijk bij aan het verhaal, maar ’t had allemaal wel iets korter gemogen, vooral in ’t begin van het boek. Cinder en Thorne vind ik beiden leuke personages, maar ik kon hun hoofdstukken pas echt waarderen toen er interactie plaats begon te vinden tussen hen en Scarlet.
Zal ik je een geheimpje vertellen? Voordat ik aan een boek begin, kan ik heel erg uitkijken naar een bepaalde ‘ship’. Zo had ik ooit een quote uit Scarlet voorbij zien komen van Wolf, waarna ik er heilig van overtuigd was dat ik verliefd zou worden op de relatie tussen Scarlet en Wolf. En ja, hun verhaal is inderdaad geweldig, maar écht verliefd ben ik er niet op geworden.
It would be easy to abuse a person when they never recognized it as abuse.
Maar, weet je waar ik wel verliefd op ben geworden? DE PLOTWENDING AAN HET EINDE! Och jongens, ik werd daar zó blij van. Het duwde het verhaal van ‘oké, tof verhaal’ naar ‘OMG, DIT IS GEWELDIG’. En na die plotwending kon ’t verhaal, wat mij betreft, dus niet meer kapot.
Het duurde even voordat Scarlet mijn aandacht had, maar dat heeft de rest van het verhaal meer dan goed gemaakt. I need more! Gelukkig ligt Cress al bij mij in de boekenkast, dus die ga ik binnenkort lezen.
Lees ook mijn recensie van:
Cinder (The Lunar Chronicles #1)
Ik durf steeds niet beginnen aan deze serie omdat ik me er niet echt door aangesproken voel. Maar ik had dat ook bij Hof van Doorns en Rozen en kijk waar ik nu sta. :’) Mag ik ook even zeggen dat je recensies altijd zo aangenaam om te lezen zijn? Wij hebben wat dezelfde smaak van boeken. 😀
You. Made. My. Day. Wat onwijs leuk om te lezen, dankjewel! Geeft me weer een flinke boost om zo wat recensies te schrijven, haha <3 En ik zou Cinder echt een kans geven! Mij leek 't boek eerst ook helemaal niks (ik had 'm al op mijn dacht-het-niet-lijstje gegooid), maar uiteindelijk vond ik 'm echt heel leuk. Mocht dat hele cyborg-aspect je afschrikken; trust me, de uitwerking is heel tof!
Ik moet misschien toch maar gewoon eens verder gaan met deze serie want ik vond Cinder ook (na veel scepsis) geweldig!
Haha, het lijkt wel alsof bijna iedereen met scepsis aan Cinder begint! En ik maar denken dat ik de enige was die er weinig van verwachtte 😛 En zeker doen!