Michael Grant – In de voorste linie
In de voorste linie (Front Lines)
Front Lines #1
HarperCollins
416
Recensie-exemplaar, bedankt HarperCollins!
Blurb:
Verenigde Staten, 1942. Drie doodgewone meisjes besluiten dienst te nemen in het leger. Rio doet het voor haar gesneuvelde zus, voor Frangie is het de enige manier om haar droom - arts worden - uit te laten komen, en de Joodse Rainy heeft er alles voor over om Hitler tegen te houden. Geen van drieën had verwacht om ook echt aan het front terecht te komen, maar dat gebeurt toch, en plotseling bevinden ze zich midden in de waanzin van de oorlog. In de hitte van de Tunesische woestijn ontdekken ze wat dorst en doodsangst is, maar ook wat échte vriendschap waard is...
Een tijd geleden las ik De angstaanjager en Spel van angst van Michael Grant. Beide boeken vond ik ontzettend tof en ik was dan ook benieuwd naar In de voorste linie, al helemaal toen ik ontdekte dat het verhaal over drie vrouwen in de oorlog ging. Ondanks dat ik mij niet heel erg had ingelezen over het verhaal (ik had de blurb gelezen en dat was ‘t), had ik toch wat andere verwachtingen bij ’t boek. Oké, dat klinkt misschien wat drastisch: veel kwam overeen met wat ik had verwacht, maar sommige dingen gingen toch net even wat anders.
‘Je meldt je vrijwillig aan?’ Doon kijkt haar aan alsof ze gek is. ‘Waarom zou je zoiets dwaas doen?’ Hij pakt haar arm en loopt met haar een stukje weg, waar minder mensen zijn en waar de muziek niet zo hard klinkt. ‘Frangie, ik weet niet of je wel snapt hoe het in deze oorlog toegaat, maar het is niet zoals mensen denken dat het is, althans niet voor óns.’
Wat ontzettend tof is aan dit boek, is de worldbuilding. Michael Grant heeft zich duidelijk goed ingelezen over de oorlog en de tijd genomen om het verhaal zo realistisch mogelijk neer te zetten. Met resultaat, want het boek is geloofwaardig en verhaalsgewijs sterk. Omdat het over de oorlog gaat is het wel hele pittige en zware materie om over te lezen; ik moest echt de tijd nemen voor dit boek. Als ik een flink aantal pagina’s van In de voorste linie had gelezen, merkte ik dat ik er met mijn hoofd niet helemaal meer bij was en moest ik even een pauze nemen.
Ik vernoemde het hierboven al, maar ik had een iets ander verhaal verwacht. Aan de ene kant is dit een boek vol girlpower (iets waar ik al op hoopte!) en gaat het -surprise, surprise- over de oorlog. Aan de andere kant had ik verwacht dat de drie vrouwelijke personages meer samen zouden zijn. Op de cover wordt duidelijk vermeld dat vriendschap een rol speelt in In de voorste linie, maar persoonlijk vind ik dat maar weinig in het verhaal terugkomen. Althans, niet op de manier zoals ik had verwacht.
Rainy verwacht niet dat ze buiten trainingssituaties ooit een wapen zal afvuren, maar inlichtingenwerk kan voor haar vijand even dodelijk zijn, en de nazi’s zijn haar vijand – haar persoonlijke vijand. Ze zal goed voor ogen houden – ze heeft zichzelf opgedragen het goed voor ogen te houden – dat elke dag dat zij haar werk goed doet eraan zal bijdragen dat die vijand wordt vernietigd. En dat de wereld wordt gered.
De vrouwelijke hoofdpersonages Rio, Rainy en Frangie spelen allemaal een andere rol in de oorlog. Dit zorgt ervoor dat zij weinig met elkaar in contact komen. Jammer, want ik had juist verwacht dat de vriendschap tussen deze meiden een belangrijke rol zou spelen in het boek. Omdat hun verhaal zich nu grotendeels los van elkaar afspeelt, merkte ik dat het boek mij minder interesseerde. Naast het feit dat ik het verwarrend vond om de meiden uit elkaar houden en te onthouden wie/wat precies doet, merkte ik dat hun individuele verhaal mij weinig deed. Alles werd ook heel uitgebreid beschreven, waardoor ik vaak mijn aandacht verloor. Juist een vriendschap tussen deze vrouwen had een extra laag kunnen geven aan het verhaal.
Ik dacht dat In de voorste linie een standalone was, maar het blijkt onderdeel te zijn van een serie. Niets mis mee, want daardoor heeft Michael Grant goed de tijd kunnen nemen voor dit verhaal, maar het houdt wel in dat je eigenlijk redelijk weinig te weten komt in In de voorste linie. Het voelt aan alsof de meiden nu hun ‘voorbereiding’ achter de rug hebben en in de verdere delen geconfronteerd worden met het ‘echte’ werk. (Klinkt stom, want believe me: ze hebben nu al vreselijke dingen meegemaakt.) Daarnaast komt het boek traag op gang, waardoor het een tijdje duurt voordat je goed in het verhaal zit.
‘Volgens mij…’ zegt Rio, en ze richt zich niet echt meer tot Jenou. ‘Volgens mij zouden we, omdat dit de eerste oorlog is waarin ze vrouwen laten vechten, eens goed moeten laten zien wat we kunnen.’
In de voorste linie heeft een sterk verhaal, behandelt interessante thema’s zoals discriminatie en seksisme en is een aanrader voor iedereen die dol is op verhalen die zich afspelen tijdens een oorlog. Het was helaas niet helemaal mijn ding omdat ik een klik miste met het verhaal en de personages, maar desondanks zie ik wel in dat Grant een sterk verhaal heeft neergezet. Het vervolgdeel laat ik dus aan mij voorbijgaan, maar desondanks kan ik dit boek zeker aanraden als het je aanspreekt!
Je denkt er precies hetzelfde over als ik. Ben echt helaas niet de enige die er zo over denkt. Heb de recensie op 6 mei op mijn blog staan.
Kon er ook zeer moeilijk in komen. Dit was ook nog de eerste boek wat ik van hem las. Hoop dat de gone serie wel goed doorloopt.
Ik heb dit boek ook al een tijdje liggen, maar ben er nog niet in begonnen.. Stiekem lees ik namelijk niet zo graag boeken over oorlog, maar aangezien het geschreven is door Michael Grant wil ik het boek toch graag een kansje geven. Zijn Gone serie is namelijk helemaal geweldig <3
Ik heb de Gone-serie laatst (grotendeels) weten te scoren en ik ben zo benieuwd! Ik moet nu alleen deel 4 of 5 nog, als ik het goed heb <3
Jammer dat het een deel van een reeks is. Dat spreekt me toch altijd minder aan.
Snap ik! Je hebt toch gelijk weer die ‘verplichting’ om de volgende delen te lezen. Het is fijn als je het boek goed vindt en dus langer van de wereld kan genieten, maar het wachten op de vervolgdelen is wel weer hels :’)