Nicola Yoon – Alles wat je lief is

Madeline lijdt aan de bubble-babyziekte, ofwel SCID. Deze ziekte houdt in dat ze voor werkelijk alles allergisch kan zijn; het kleinste dingetje kan haar dood betekenen. Waarom SCID de bubble-babyziekte wordt genoemd, wordt al snel duidelijk in het boek: Madeline is al 17 jaar lang niet meer buiten geweest. Ze is aan huis gekluisterd en haar sociale wereld bestaat uit haar verpleegster, Clara, en haar moeder. Dit is voor haar zo normaal, dat ze het eigenlijk niet eens zo erg vindt. Maar dan komt Olly tegenover haar wonen en realiseert ze zich plots dat haar wereldje wel héél klein is.

Madeline is door haar ziekte enorm klein gehouden: ze is 18 jaar oud, maar haar wereldkennis is minimaal. Hierdoor komt ze soms wat goedgelovig over. Maar, wat ik vooral bij Madeline voelde, was een soort triestheid. Ze is in het begin van het boek misschien tevreden met haar leven, maar als je tussen de lijntjes leest, wordt al snel duidelijk dat haar leven haar mateloos verveelt. Ze bestaat, maar ze leeft niet. De innerlijke strijd die zij met zich voert wanneer ze Olly ontmoet en meer van het leven begint te willen, is ontzettend sneu. Madeline is een ontzettend lief en sympathiek personage; je gunt haar als lezer een leven buiten haar huis, maar je weet ook dat dat voor haar onmogelijk is. Ik leefde enorm mee met Maddie en voelde me soms triest vóór haar.

Voor Carla de volgende ochtend komt, lig ik exact dertien minuten in bed met het idee dat ik ziek word. Zij doet er exact zes minuten over om me van het idee af te helpen. Ze neemt mijn temperatuur, bloeddruk en hartslag op en verklaart dat ik gewoon verliefd ben. ‘Klassieke symptomen,’ zegt ze.

Het mooie aan Alles wat je lief is, is de enorme groei die Maddie doormaakt als personage. Haar vriendschap met Olly zorgt ervoor dat zij zich realiseert hoeveel zij wel niet mist in het leven, iets waar zij nooit zo bij stilstond. Met iedere pagina die je omslaat, zie je haar als personage een beetje veranderen. Het gaat heel geleidelijk, wat haar groei geloofwaardig maakt. Olly is een redelijk belangrijk personage omdat hij Maddie zoveel dingen doet realiseren, maar hij had wel wat beter uitgewerkt kunnen worden. Ik vond hem wat vlakjes en ik had graag meer over zijn leven willen weten. Hij is desondanks een fijn personage om over te lezen, maar ik kan niet zeggen dat ik om hem ben gaan geven. Jammer, maar het boek draait om Maddie, dus zo erg vind ik het ook weer niet.

Het verhaal van Alles wat je lief is is zeker het lezen waard (het einde is zó mooi.), maar waar ik het écht even over moeten hebben is de manier waarop dit verhaal verteld wordt. Alles wat je lief is zit namelijk bomvol tekeningen, e-mails, notities en dagboekfragmenten. Het is een originele manier om het verhaal te vertellen, maar het voegt ook een hele nieuwe dimensie toe aan het verhaal. En daarnaast is het gewoon héél erg leuk. Als ik zag dat er weer een illustratie aan kwam, werd ik helemaal vrolijk. Voeg daar nog de fijne, lyrische schrijfstijl aan toe van Nicola Yoon en ik vloog echt door de bladzijden heen. Het is dat ik niet schrijf in mijn boeken, anders had ik enorm veel quotes gearceerd.

Wat zou ik in de spiegel zien als ik een normaal meisje was? Zou ik mezelf te dik vinden, of te dun? Zou ik een hekel hebben aan mijn heupen, mijn taille, mijn gezicht? Zou ik een problematisch lichaamsbeeld hebben? Zoals de zaken staan, is mijn enige probleem dat ik dit lichaam best zou willen ruilen voor een lichaam dat goed functioneert.

De plotwending zag ik al vanaf het begin aankomen; ik ben er nog niet over uit of ik het een fijne twist vind of niet (een beetje van beide, als ik er zo over nadenk), maar het heeft het verhaal voor mij in ieder geval niet minder leuk of ontroerend gemaakt.  Alles wat je lief is is niet zo indrukwekkend als The Fault in Our Stars of Waar het licht is, maar het is wel een ontzettend schattig (ja, echt!) en fijn boek dat af en toe flink met je gevoelens speelt.

Liefs, Lisa

Volg mij op: Bloglovin | Facebook | Twitter | Instagram | Goodreads