Sally Thorne – The Hating Game
The Hating Game
384
Blurb:
Lucy Hutton and Joshua Templeman hate each other. Not dislike. Not begrudgingly tolerate. Hate. And they have no problem displaying their feelings through a series of ritualistic passive aggressive maneuvers as they sit across from each other, executive assistants to co-CEOs of a publishing company. Lucy can’t understand Joshua’s joyless, uptight, meticulous approach to his job. Joshua is clearly baffled by Lucy’s overly bright clothes, quirkiness, and Pollyanna attitude.
Now up for the same promotion, their battle of wills has come to a head and Lucy refuses to back down when their latest game could cost her her dream job…But the tension between Lucy and Joshua has also reached its boiling point, and Lucy is discovering that maybe she doesn’t hate Joshua. And maybe, he doesn’t hate her either. Or maybe this is just another game.
Op een avond was ik door Tumblr aan het scrollen toen ik fanart van The Hating Game tegenkwam. Ik zocht meer info op over het boek en was verkocht: ik móést het boek hebben. Het verhaal klonk gewoon zó leuk. Ik ben dol op romantische verhalen waarin twee personages eerst een hekel aan elkaar hebben, dus dit boek leek helemaal in mijn straatje te passen. Voeg daar nog eens aan toe dat het internet vol staat met enthousiaste recensies en ja… Ik besloot het boek te kopen. Want soms moet je gewoon even een gokje wagen.
“I’m going to destroy you. The Hating Game. You versus me. It’s the only way this can possibly end.”
Toen ik begon in The Hating Game, had ik het idee dat ik iets miste. Alsof er een grap verteld werd en ik continu de clue niet snapte. Irritant, vooral omdat ik het begin daardoor wat zwakjes vond. Dit gevoel werd gelukkig, naarmate het verhaal vorderde, minder. De eerste 20% van het verhaal vond ik uiteindelijk oké, maar niet heel sterk. Dat komt ook doordat ik het idee had dat de relatie tussen de personages zich opeens héél snel ontwikkelde. En ja, dat lijkt misschien zo aan het begin, maar uiteindelijk blijkt dat helemaal niet het geval te zijn.
Waar het misschien lijkt dat de personages aan het begin al ‘een stapje verder gaan’, is dat in emotioneel opzicht totaal niet geval. Dat was even omschakelen voor mij; veel auteurs zouden die gebeurtenis gebruiken om te laten zien dat de personages gevoelens voor elkaar hebben gekregen, maar in The Hating Game is dat niet het geval. Verfrissend, maar ik moest wel even wennen.
“What are you imagining? Your expression is filthy.”
“Strangling you. Bare hands.” I can barely get the words out. I’m huskier than a phone-sex operator after a double shift.
“So that’s your kink.” His eyes are going dark.
“Only where you’re concerned.”
Vanaf een bepaalde scene (ik zou graag zeggen welke, maar hè: spoilers!), begon ik plots van dit boek te houden. Het verhaal had mij compleet in zijn greep en vanaf dat moment kon ik het boek niet snel genoeg lezen. Joshua en Lucy proberen elkaar continu af te troeven en het is zó grappig. Hun relatie groeit wel degelijk uit tot meer, maar het gebeurt heel gestaag. De onderlinge strijd tussen de twee blijft een rol spelen in hun relatie, maar juist dat maakt het zo leuk om hen te volgen. En guys: de seksuele spanning! Ik had echt niet verwacht dat dit boek zó sexy zou zijn. Het is eigenlijk gewoon een New Adult, maar met wat oudere personages.
Het duurde even voordat The Hating Game mij wist te overtuigen, maar uiteindelijk vond ik het verhaal erg tof. Het begin was wat zwak, maar de rest van het verhaal maakt dat goed. En het einde? Daar kreeg ik enorm veel fuzzy feelings van. Sally Thorne is zeker een auteur om in de gaten te houden!
Deze staat ook zeker op mijn TBR lijstje.