Sarah Moore Fitzgerald – De appeltaart van hoop

Van Goor
208
Recensie-exemplaar, bedankt Unieboek Spectrum!

Blurb:
Oscar Dunleavy bakt de meest perfecte appeltaarten ter wereld. Nu wordt hij vermist en men vermoedt dat hij dood is. Niemand lijkt zich erover te verbazen, behalve zijn beste vriendin Meg en zijn broertje Stevie. Meg en Stevie zijn vastbesloten om te ontdekken wat er met Oscar is gebeurd. Samen leren ze over loyaliteit en vriendschap en de kracht van hoop.
Eigenlijk zou deze recensie gisteren, op mijn verjaardag, online komen. Maar ja, plannen veranderen. Eén probleem: mijn leuke inhaker in de inleiding kan ik nu niet meer maken. Huilen! Die houden jullie van mij tegoed, oké? Wat jullie wél kunnen lezen, is mijn recensie van De appeltaart van hoop. Een boek met een schitterende cover en een verhaal dat, zo hoopte ik voor ik begon met lezen, net zo schitterend zou zijn.
De appeltaart van hoop is een verhaal over hoop, pesten (en de gevolgen daarvan) en vriendschap. Al vanaf de eerste pagina is één ding duidelijk: Sarah Moore Fitzgerald is een kei in het schrijven van lyrische, ontroerende en mooie quotes. Sommige quotes raakten mij enorm en ik heb dan ook aan het begin van het verhaal op een gegeven moment de tranen even weg moeten knipperen. Niet omdat het verhaal zo bijzonder emotioneel was (het greep mij in ieder geval niet heel erg aan), maar meer omdat de tekst mij enorm wist te raken. Mijn complimenten dus daarvoor, want er zijn maar weinig auteurs die dat al voor elkaar weten te krijgen in de eerste pagina’s.
Iemands verdwijning moet juist het signaal zijn voor alle anderen om eropuit te gaan en te zoeken, en te blijven zoeken en niet op te houden, zelfs niet als hun ziel pijn doet van verdriet en hun vingernagels zwart zijn van de aarde nadat ze alle stenen hebben omgekeerd om te kijken of ik er niet toevallig onder lag.
De schitterende quotes doen echter wel een beetje af aan de geloofwaardigheid van het verhaal. De personages komen heel levenswijs en volwassen over, maar het ligt er te dik bovenop. De dialogen voelen wat geforceerd aan. Dat doet natuurlijk niet af aan de gigantisch mooie quotes, maar het viel mij wel op. De appeltaart van hoop is, voor mij, dan ook echt een boek dat het moet hebben van de boodschap die het met zich meebrengt en de mooie quotes. De verhaallijn zelf is namelijk behoorlijk voorspelbaar.
De appeltaart van hoop laat heel goed zien wat gepest worden met een mens kan doen. Jaloezie, schaamte, misleiding… Het komt allemaal aan bod. Het boek heeft mij niet enorm aangegrepen en ik kan niet zeggen dat ik het verhaal spectaculair vind (al is het wel continu boeiend!), maar één ding is zeker: dit boek is mooi. Het brengt een schitterende boodschap met zich mee en het resultaat is heel lief, aandoenlijk en -op momenten- ontroerend.
Lijkt me een beetje een love it or hate it-gevalletje… ik ben er wel benieuwd naar!
Ik wil dit boek heel graag lezen omdat ik De geheime sleutel van Sarah Moore Fitzgerald met vijf sterren beoordeelde.. Ik ben benieuwd naar dit boek!
Ah, ik wist niet eens dat ze meer boeken heeft geschreven! Haha, wat slecht van mij. Ik ga ’t boek eens opzoeken op Goodreads!
Ik weet niet zo goed wat ik ervan moet denken. Ik denk dat dit niet mijn soort boek is. 🙂
Op de website van Unieboek Het Spectrum kan je het eerste hoofdstuk lezen; misschien handig om een idee te krijgen van ’t verhaal!
Jammer dat het verhaal voorspelbaar is, maar toch ben ik benieuwd naar dit mooie boek. 🙂
Het boek is zeker mooi, ja! Benieuwd naar wat je ervan vindt, mocht je ‘m lezen!
Ik ben erg benieuwd naar het boek!
Ga je ‘m nog lezen? Superbenieuwd naar wat jij ervan gaat vinden!
Ik vond de karakters ook erg levenswijs over komen voor hun leeftijd, hoewel ik Oscar wel erg naïef vond soms. En inderdaad, de quotes in dit boek zijn zo mooi!!
Ja, Oscar was inderdaad erg naïef op sommige momenten! Ik vond dat de personages ook erg zwart/wit neer werden gezet (of iemand is heel lief óf een enorme trut). Maar de boodschap en quotes zijn wel weer héél mooi!