Susin Nielsen – Optimisme is dodelijk
Optimisme is dodelijk (Optimists Die First)
Uitgeverij Lemniscaat
262
Recensie-exemplaar, bedankt Uitgeverij Lemniscaat!
Blurb:
Iedere week is het raak. Dan moet de zestienjarige Petula volstrekt tegen haar zin naar een therapeutisch kunstklasje met de kneusjes van de school.
Niet dat er iets mis met haar is. Petula is gewoon realistisch, vindt ze: overal ligt het ongeluk op de loer, dus ze schudt het liefst geen handen, zal nooit een straat schuin oversteken en loopt liever een blok om dan langs een steiger te wandelen... Toch is ze niet altijd zo geweest: een ongeluk heeft de ooit vrolijke Petula in deze doemdenker veranderd.
Maar dan verschijnt Jacob in het klasje - een ongeleid projectiel met een bionische arm. Hij weet Petula met een bizar en hilarisch project langzaam maar zeker weer de gewone wereld in te trekken. Maar ook hij draagt een geheim met zich mee...
Er zijn van die auteurs wiens boeken je wilt lezen, maar op de één of andere manier komt het er gewoon niet van. We zijn allemaal moleculen van Susin Nielsen staat al weet-ik-hoelang op mijn TBR, maar het is er nog niet van gekomen om het boek ook daadwerkelijk te lezen. Het was dan ook een hele leuke verrassing dat Optimisme is dodelijk bij mij op de mat viel, want ik was al benieuwd naar het boek én ik zou direct ontdekken of Susin haar schrijfstijl mij aanspreekt.
‘Oké, jongens, zijn we zover? Laat je angsten los!’ We gooiden onze vogels de lucht in. Ze tolden rechtstreeks naar de grond. We staarden naar de papieren vouwsels in de modder rond onze voeten. ‘In de filmindustrie,’ zei Jacob, ‘noemen we dit een anticlimax.’
Om maar gelijk met de deur in huis te vallen: Susin haar schrijfstijl is geweldig. Echt. Het is tijden geleden dat ik een boek heb gelezen dat op zo’n fijne, komische manier is neergepend. Susin weet een verhaal met heftige onderwerpen op een luchtige manier over te brengen. Ondanks dat Optimisme is dodelijk soms hartverscheurend is, is het vooral een boek dat je met een enorme (glim)lach leest. Haar schrijfstijl heeft persoonlijkheid; het is komisch, recht voor zijn raap en op sommige momenten rauw.
Alle jongeren in dit boek hebben een duidelijke eigen stem. Met iedere bladzijde ging ik een beetje meer van ze houden; vooral de vriendschap tussen de leerlingen in de knutselklas vond ik heel mooi. Waar er in het begin een duidelijke afstand tussen hen is, groeien ze steeds een beetje meer naar elkaar toe. Door elkaars steun kunnen ze dingen die in het verleden zijn gebeurd, verwerken. Het is fijn om te zien hoe iedereen zich ontwikkelt naarmate het verhaal vordert.
Ivan heeft ook wat onze Bijna-Therapeut Betty Ingledrop ‘explosieve uitbarstingen’ noemt. Zoals toen hij die glitters over mijn hoofd kiepte. Of toen hij Alonzo door de zaal achternazat, maaiend met een houten hamer. Of toen hij probeerde zijn eigen duim aan de tafel vast te nieten.
De vriendschappen in Optimisme zijn dodelijk kan ik heel erg waarderen, maar ook het vleugje romantiek vond ik ontzettend fijn. Beide hoofdpersonages hebben een geweldige humor en hun discussies zijn dan ook té komisch (lachen gegarandeerd!). Ondanks dat sommige dingen misschien wat vlot plaatsvonden op romantisch gebied, had ik niet het idee dat hun relatie onrealistisch was.
Het einde vond ik ontzettend sterk en de laatste twee alinea’s kwamen behoorlijk binnen. Het is geen einde dat alles met een perfect strikje afsluit, maar wel een realistisch einde met een flinke dosis hoop erin verweven. Ik vond het echt heel mooi.
Mijn eerste impuls was hem weg te duwen. Maar met mijn wang tegen de klamme warmte van zijn oranje parka gedrukt, en het gewicht van zijn armen om me heen, begonnen mijn ledematen te ontspannen. Hij hield me een hele tijd zo vast. ‘Jij bent zelf je grootste vijand, Petula Harriet De Wilde.’ Daar kon ik weinig tegen inbrengen.
Optimisme is dodelijk is luchtig geschreven, maar bevat een sterk verhaal over schuldgevoel en (zelf)vergeving. Het boek is véél sterker dan ik had verwacht. En ja, nu wil ik We zijn allemaal moleculen alleen nog maar meer lezen.
Klinkt goed! Nou wil ik hem ook lezen. Houd eens op mijn TBR langer te maken!
Hahaha, sooooooorry <3 (Wat is je nieuwe foto leuk!)
Ik vergeef het je ;).
O nee, dat is juist een heel oude foto… ik weet niet waarom hij die ineens aan mijn account hangt xD. Maar dank je wel!
Echt zooooooooooo’n mooi boek he? Ik heb ‘m vorige week gelezen.
Ja! Jij had ‘We zijn allemaal moleculen’ ook gelezen, toch? Welke vond je leuker? 😀