T. Torrest – Remember When 3: The Finale
Remember When 3: The Finale
Remember #3
Romantiek, Humor
294
I’ve been in love with Trip Wiley since I was sixteen years old. Yep. That Trip Wiley. Academy award-winning actor, known philanthropist, People’s Sexiest Man Alive two years running…
Yeah.
It’s not like I’m some delusional stalker-fan. It just so happens that he was my high school sweetheart back in 1991. In the years since, he’s simply been The One That Got Away. We just can’t seem to get on the same page at the same time. Our timing may have sucked, but the feelings had already been confirmed. Years ago. At least his were. He doesn’t know that I had chosen to love him back.
I need to fix that.
And I need to do it now.
WAAROM? WAAROM OH WAAROM TORREST? Wat een teleurstelling! Ik kon niet wachten om aan dit boek te beginnen en ik had dan ook hoge verwachtingen voor dit derde en laatste deel. En dan krijg je dit. Een zielig, ik-doe-niet-eens-mijn-best-vervolg waardoor mijn hart moet huilen.
Maar oké, laat ik maar bij het begin beginnen: waarom heeft dit boek mij zo teleurgesteld? De grootste problemen zijn de personages en de verhaallijn. Het vorige boek eindigde met een enorme emotionele cliffhanger. Ik verwachtte een begin waarbij ik nog net niet in huilen uit zou barsten: Layla, met een gebroken hart, die op zoek gaat naar Trip om hem te overtuigen van haar liefde. Ik verwachtte emotionele dialogen, angst, pijn en ga maar door. Maar nee, wat kreeg ik?
Trip en Layla die, in het eerste hoofdstuk, elkaar de liefde verklaren.
“My God, every time, it never fails. You happen to me all over again. I never stopped loving you, Lay. You were always with me. Everywhere.”
Vijf jaar, VIJF JAAR zijn voorbij gegaan sinds ze elkaar voor het laatst gezien hebben. Maar guess what? De twee zien elkaar en BAM, ze zijn samen. Ik dacht serieus dat ik een verkeerd boek las of dat ik misschien in het epiloog was begonnen. Maar nee: de vijf jaar die de twee zonder elkaar hebben doorgebracht, worden gewoon niet behandeld. Het boek is eigenlijk al klaar na het eerste hoofdstuk: de twee zijn samen, ze zijn gelukkig, ze gaan een mooie toekomst tegemoet, yada yada yada. Waarom schrijf je een derde boek als de boel in het eerste hoofdstuk al afgerond is? Wat is dan het nut van de overige 400 pagina’s?
Ik had zoveel vragen, maar deze vragen werden op een simpele en luie manier beantwoord. Hoe zit het met Trip zijn verloving: waarom heeft hij dat gedaan? Wat heeft Layla gedaan na het hartverscheurende einde in het tweede boek? Het is alsof de schrijfster iets had van: “Weet je wat? Genoeg angst. Ze zien elkaar, ze zijn gelukkig, EINDE.” Het is alsof ze met haar vuisten op haar toetsenbord heeft geslagen, het naar een redacteur heeft gestuurd met de woorden ‘fix dat even, wil je?’, waarna ze het heeft uitgegeven. Ik snap het écht niet.
“The thing is, though, that I’m yours. You own me. You always did. This is happening. And we’re making it work this time.”
Trip is niet meer een lieve jongen, maar een dominante vent. Ik herken hem totaal niet in de Trip waar ik over heb gelezen in boek één en twee. Er is ook totaal geen reden voor deze plotselinge verandering. Ik irriteerde me sowieso enorm aan de personages: ik kan het totaal niet hebben dat de twee na zoveel misverstanden bij elkaar komen zonder enig probleem. De verhaallijn en de personages waren gewoon zo onrealistisch, dat ik de neiging had om mijn tablet door het raam te gooien. Dit was zo’n mooie serie, maar dit boek heeft het totaal voor me verpest.
Ik vond het eerste boek geweldig, het tweede boek vond ik ook enorm goed, maar dit derde boek is echt crap. Wat ben ik blij dat ik de serie niet in al mijn enthousiasme heb gekocht na het lezen van het eerste boek (ik had het bijna gedaan). Als je van plan bent deze serie te gaan lezen, laat het derde boek dan lekker links liggen en verzin zelf wat er gebeurt na het tweede boek. Daar word je een stuk blijer van, dan van dit boek.
