Tomi Adeyemi – Bloed en beenderen
Bloed en beenderen (Children of Blood and Bone)
The Orïsha Legacy #1
HarperCollins
480
Recensie-exemplaar, bedankt HarperCollins!
Blurb:
Ooit leefden er in Orïsha mensen met magische krachten. Tot een wrede koning besloot de maji, een minderheid met donkere huid en zilverwitte haren, te vervolgen. Zélie kan zich de nacht dat ze toe moest kijken hoe de handlangers van de koning haar moeder ophingen nog levendig herinneren. Sindsdien is magie een doodzonde en een donkere huid iets om op neer te kijken.
Tien jaar later krijgt Zélie de kans om de magie terug te brengen naar Orïsha. Met de hulp van een prinses op de vlucht, moet ze uit handen zien te blijven van Inan, de kroonprins, die vastbesloten is de magie nu voorgoed uit te bannen.
Gevaar ligt overal op de loer in Orïsha, maar het grootste gevaar schuilt misschien nog wel in haar groeiende gevoelens voor de vijand...
Bloed en beenderen is misschien wel het meest gehypete boek van dit moment. Ik ga niet eens ontkennen dat ik daardoor meer zin had om dit boek te lezen, want hallo: wie wil nou niet -hopelijk- een nieuw favoriet boek ontdekken? Ik begon dan ook met hoge verwachtingen aan Bloed en beenderen.
First things first: dit is een verhaal waar ik enorm gemengde gevoelens over heb. Ik snap waarom lezers zo enthousiast zijn over het verhaal, waarom het vijf sterren regent en waarom iedereen dit boek zo aan het hypen is. Maar, ik had persoonlijk wel wat moeite om door het verhaal heen te komen. En dat is precies waarom ik dubbele gevoelens heb over het boek: alles zit goed in elkaar, maar toch miste ik een klik.
Ze doet haar mantel af en we zijn op slag stil. Tzain blijft maar naar haar koninklijke gezicht staren. Ik kan mijn blik niet losrukken van de gouden hoofdtooi die in haar vlecht is vastgemaakt. Het ding valt in een waterval van kettinkjes en glinsterende bladeren over haar voorhoofd. In het midden glanst een met diamanten ingelegd zegel. De rijkversierde sneeuwleopanaire die maar door één familie gedragen mag worden.
‘O goden,’ hijg ik.
De prinses.
Amari.
Ik heb de prinses van Orïsha gekidknapt.
In Bloed en beenderen wordt het verhaal verteld door drie personages: Zélie, Amari en Inan. Waar ik normaal niet zo fan ben van boeken waar meer dan twee personages aan het woord worden gelaten, vond ik het in Bloed en beenderen wel fijn: ieder personage heeft een belangrijke rol en maakt een interessante ontwikkeling door. Wel miste ik een klik met ieder personage dat aan bod komt. Ik kan niet zo goed peilen waar dat door komt, want de personages zijn wel goed uitgewerkt. Ik vind ze absoluut niet vervelend, maar ze gaan mij niet aan het hart.
Waar Bloed en beenderen veel punten mee scoort, is de diversiteit. Het verhaal draait om de West-Afrikaanse mythologie en cultuur, wat je in alles terugziet. Of de West-Afrikaanse cultuur waarheidsgetrouw is neergezet, kan ik je niet vertellen, maar Tomi Adeyemi zet in Bloed en Beenderen wel een interessante wereld neer. Ja, er zitten veel cliché verhaallijnen in, maar de sfeer geeft het boek toch een unieke feeling. Het tempo had daarentegen wel wat hoger gemogen, want het verhaal is echt héél traag.
Aanvallen, Amari. Vaders stem buldert door mijn hoofd en opnieuw sta ik te huilen zoals op het moment dat hij me opdroeg om tegen Inan te vechten. Toen liet ik mijn wapen vallen. Ik weigerde, en het zwaard van mijn broer legde mijn hele rug open.
Wat voor mij af doet aan de bad ass-sfeer van het verhaal, is de relatie tussen Inan en Zélie. Ik ben dol op verhalen waarin twee personages eerst vijanden zijn, maar later gevoelens voor elkaar krijgen, maar in dit geval vond ik het niet overtuigend uitgevoerd. De twee hun gevoelens slaan vanuit het niets over in liefde, waardoor de hele relatie oninteressant en ongeloofwaardig is. Sowieso: waar is die relatie voor nodig? Dit boek kan prima door zonder het hele Inan/Zelié gedoe.
Al met al is Bloed en beenderen een ontzettend goed boek, maar het was gewoon niet mijn piece of cake. Dit komt vooral doordat ik weinig om de personages gaf, ik alles rondom Zelié/Inan niet interessant vond en ik mijn aandacht niet goed bij het boek kon houden. En ja, ik baal er best van dat ik het boek niet met vijf sterren kan beoordelen, mede omdat ik een kleine girlcrush heb ontwikkeld op Tomi Adeyemi. (Kijk dit filmpje en vertel mij vervolgens dat Tomi Adeyemi geen precious cinnamon roll too good for this world is.)
‘Mensen zijn verdronken. Er zijn kinderen gestorven. En waarvoor? Dat monster probeert ons al wekenlang te vermoorden, en nu wil ze hem vergeven? Hem met open armen binnenhalen?’ Hij zwijgt, en balt en ontspant steeds weer langzaam zijn vuisten. ‘Ik kan haar tegen een heleboel dingen beschermen, maar als ze zo stom is, zo roekeloos -‘ hij ademt diep in. ‘Dit zal haar dood worden. En ik heb geen zin om te blijven toekijken.’
Ah well: één ding is zeker, Tomi Adeyemi gaat een grote naam worden in de boekenwereld. Hopen dat ik haar volgende boek wel vijf volle sterren kan geven!
Ik begrijp jou wel in de punten die je aankaart. Gek genoeg zie ik daar overheen wanneer een boek me omver blaast. Na een tijdje zie ik ze wel maar dat eerste moment ben ik nog teveel onder de indruk. Bij dit boek kwam dat vooral door het besef dat dit soort zaken voor sommige mensen nog steeds realiteit zijn in plaats van fantasy en door de diversiteit.Oh en Tomi Adeyemi was echt super lief. Ik besefte pas na het (superkorte) interview dat ik haar bij het begroeten spontaan een knuffel had gegeven. Zonder er bij stil te staan dat dat misschien een beetje vreemd overkomt wanneer je iemand niet persoonlijk kent. Oops! Ze ging gelukkig niet lopen.
Tomi lijkt mij zozozozozo leuk <3 Zo'n bizar idee dat ze even oud als mij is. En helemaal niet raar joh! Er zijn ook genoeg boeken die ik helemaal geweldig vind, terwijl ik ook inzie dat het boek niet perfect is. En 'Bloed en beenderen' zit dan nog stukken beter in elkaar dan een aantal van die boeken, haha. Denk dat ik misschien gewoon even niet in de bui was voor fantasy en dat het boek daardoor, sowieso al, niet zo goed binnenkwam. Ergens ben ik bang dat ik een beetje uitgekeken ben op dit soort YA fantasyboeken.
Fijne en eerlijke recensie heb je geschreven! Ik snap jou mening ook wel, wat ik ook wel jammer vond dat het andere mannelijke hoofdpersonage geen ‘stem’ kreeg, zijn kant van het verhaal leek mij namelijk ook wel erg interessant. Desalniettemin vond ik het een erg goed boek en ik ben benieuwd naar het volgende deel! Tomi Adeyemi is ook echt een leuk, grappig en enthousiast persoon inderdaad <3
Thanks Do! <3 Fijn dat jij 'm wel heel tof vond! Vind 't zo stom dat het bij mij geen succes was 🙁 En jaaaa, Tomi is echt precious! Zo'n lieve vrouw, volgens mij. Echt bizar dat ze net zo oud is als ik ?